საქართველოს 18-წლამდელთა ნაკრები უნგრეთთან 13 ქულით დამარცხდა

ამ თამაშისათვის არ მიყურებია და კონკრეტულად ამ მატჩზე ვერაფერს ვიტყვი(არ ვიცი რატომ არ იყო სტრიმი),მაგრამ 20 წლამდელების და ამ ბიჭების თამაშს რომ ვუყურებ,ასე მგონია სადღაც კემპზე არიან და ყოველი მათგანი ცდილობს ვიღაცას აჩვენოს,რომ აი ის არის ყოჩაღი და მაგარი.შეიძლება ეს მართლაც კემპია და მათ აკვირდებიან,მაგრამ მწვრთნელმა მაინც ხომ უნდა აუხსნას,რომ თუ გუნდურად არ თამაშობ,შენი ეფექტიანობა ნახევრდება?გოლდენ სტეიტი რომ გოლდენ სტეიტია და უდიდესი ინდივიდუალისტებით არის დაკომპლექტებული,ისინიც კი,როცა გაუჭირდებათ,გუნდურ თამაშზე გადადიან და ამით გააქვთ ლელო.ჩვენს ბიჭებს რომ ვუყურებ,სწორედ ამ გუნდურობას ვერ ვხედავ,ორი სამი კაცი დაათრევს ბურთს და სხვების ყოფნას მოედანზე არ იმჩნევენ.ამ პირობებში სრულიად ლოგიკურია ის ქაოსი,რაც ჩვენი თამაშის მთავარი ნიშანი გახდა,უამრავი ბურთის უაზრო დაკარგვით და უაზრო ბურთის გადაგდებებით,უიმედო სროლებით და ყოველი პერიოდის ბოლოს,დაღლილობის გამო კიდევ უფრო დიდი სისულელეების კეთებით.მწვრთნელმა შეგირდს სწორად თამაში რომ ასწავლოს,თვითონ უნდა იცოდეს სწორი თამაში როგორ უნდა.რაც კი საშუალება მომცემია და ჩვენი ასაკობრივი ნაკრებების თამაშებისათვის მიყურებია,ყველგან თვალში საცემია გუნდების არასწორი თამაში და ამას მივყავარ იმ აზრამდე,თვითონ მწვრთნელებმა არ იციან,როგორ უნდა ათამაშონ გუნდი სწორად და ეს აზრი სულ უფრო მიმტკიცდება.ლიცენზია ამ საქმეს ეტყობა არ ჰკმარა,უფრო მეტია საჭირო.რეგბისტების მაგალითი მარწმუნებს,რომ ჯერ მწვრთნელი უნდა გაზარდო და შემდეგ ამ მწვრთნელს გააზრდევინო კვალიფიციური სპორტსმენი.სხვანაირად არ გამოდის.ასევეა ფეხბურთშიც.გაზრდას რომ ვამბობ,მხოლოდ ფიზიკას და ტექნიკა ტაქტიკას არ ვგულისხმობ,უმთავრესი მაინც მენტალურ ჩამოყალიბებას ვგულისხმობ,პატრიოტიზმის,გუნდურობის შეგრძნების გამძაფრებული აღქმის ჩამოყალიბებას,ერთმანეთის პატივისცემას და ურთიერთ გატანას.შემდეგ კი წმინდა სპორტული კომპონენტების დახვეწა, უკვე გაცილებით ნაყოფიერად მოხდება

რატომ არ დებთ შედეგს?ეტყობა ესეც წააგეს?