"არასდროს მქონია საშუალება, საქართველოს ჰიმნი მემღერა ქართველის გამარჯვებისას" - გაიცანით ემიგრანტი პარიზის გრან-სლემიდან

5 თე­ბერ­ვალს, პა­რი­ზის გრან-სლე­მის ბოლო სა­შე­ჯიბ­რო დღეს, 81 კგ წო­ნით კა­ტე­გო­რი­ა­ში მო­ას­პა­რე­ზე ტატო გრი­გა­ლაშ­ვილ­მა ოქ­როს მე­და­ლი მო­ი­პო­ვა. გა­მარ­ჯვე­ბი­დან რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში ოლიმ­პი­ურ­მა ჩემ­პი­ონ­მა ლაშა ბე­ქა­ურ­მა სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გა­მო­აქ­ვეყ­ნა ვი­დეო, სა­დაც დარ­ბაზ­ში ჩანს მა­მა­კა­ცი სა­ქარ­თვე­ლოს დრო­შით, რო­მელ­საც სა­ქარ­თვე­ლოს ჰიმ­ნის გა­გო­ნე­ბა­ზე ცრემ­ლე­ბი მოს­დის და გულ­ზე გა­მარ­ჯვე­ბის მუშტს ირტყამს...

სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ყვე­ლა კი­თხუ­ლობ­და, ვინ იყო ემიგ­რან­ტი კაცი, რო­მე­ლიც თა­ნა­მე­მა­მუ­ლის სა­გულ­შე­მატ­კივ­როდ დარ­ბაზ­ში მი­ვი­და და გრი­გა­ლაშ­ვი­ლის გა­მარ­ჯვე­ბის ემო­ცი­ე­ბი მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხე­ლით გა­მო­ხა­ტა. ეს კაცი ეს­პა­ნეთ­ში მცხოვ­რე­ბი გო­გი­ტა შა­მუ­გი­აა, რო­მელ­მაც ბავ­შვო­ბის ოც­ნე­ბა აის­რუ­ლა და იმ დროს იმ­ღე­რა სა­ქარ­თვე­ლოს ჰიმ­ნი, რო­დე­საც ჩვენი ქვეყნის დრო­შა ყვე­ლა­ზე მაღ­ლა იყო აწე­უ­ლი... ოც­ნე­ბა აუს­რულ­და მის უფ­როს ვაჟ­საც, და­ვითს, რო­მე­ლიც თა­ვა­დაც ძი­უ­დოში ვარ­ჯი­შობს და საყ­ვა­რე­ლი სპორ­ტსმე­ნი პი­რა­დად გა­იც­ნო...

- ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე რო­გორ მოხ­ვდით, შვილ­თან ერ­თად ჩახ­ვე­დით საფ­რან­გეთ­ში ეს­პა­ნე­თი­დან?
- ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ძი­უ­დო. აქა­უ­რი მე­გობ­რე­ბი ხში­რად მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ ქარ­თველ სპორ­ტსმე­ნებ­ზე, არა­ვის იც­ნობ­დნენ. ყვე­ლას ვე­უბ­ნე­ბო­დი, ოლიმ­პი­ა­დას უყუ­რეთ და ნა­ხეთ ქართ­ვე­ლე­ბის ძი­უ­დო-მეთ­ქი. ეს არის ჩემ­თვის, რო­გორც სა­ქარ­თვე­ლოს სიმ­ბო­ლო. მა­გი­ტომ შე­მიყ­ვარ­და, რომ ყვე­ლა­ზე წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი ვართ ამ სპორ­ტში. ბავ­შვმა თა­ვი­დან ფეხ­ბურ­თი აირ­ჩია, მაგ­რამ შემ­დეგ ორი­ვე ძი­უ­დო­ზე შე­ვიყ­ვა­ნე. ერთ დღე­საც უფ­როს­მა მი­თხრა, მამა, ჩემი და­ბა­დე­ბის დღის სა­ჩუ­ქა­რი იქ­ნე­ბა, თუ ქარ­თველ ძი­უ­დო­ის­ტებს გა­ვიც­ნო­ბო. 10 თე­ბერ­ვალს არის და­ბა­დე­ბუ­ლი. ყვე­ლა­ზე მე­ტად მიყ­ვარს ტატო გრი­გა­ლაშ­ვი­ლი, ჩემი სტი­ლის არი­სო. ეს მოხ­და ოქ­ტომ­ბერ­ში. მა­შინ გა­დავ­წყვი­ტეთ, რომ ის­რა­ელ­ში ჩავ­სუ­ლი­ყა­ვით. ნიკო შე­რა­ზა­დიშ­ვილ­თან ვმე­გობ­რობ, რო­მე­ლიც იქ ას­პა­რე­ზობს, მაგ­რამ მი­სი­ვე რჩე­ვით, ცოტა და­ძა­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­აა და არ გინ­და ბავ­შვთან ერ­თად, პა­რიზ­ში ჯო­ბი­აო. მა­შინ­ვე ვი­ყი­დე პა­რი­ზის ბი­ლე­თე­ბი. აქამ­დე არა­სო­დეს მქო­ნია სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს ჰიმ­ნი მემ­ღე­რა, რო­დე­საც ქარ­თვე­ლი იმარ­ჯვებს. ეს იყო ჩემი ბავ­შვო­ბის ოც­ნე­ბა... პა­რიზ­ში რომ ჩა­ვე­დით, ცოტა პრობ­ლე­მა იყო დარ­ბაზ­ში, საფ­რან­გე­თის დრო­შის გარ­და, არა­ვის აძ­ლევ­დნენ სა­შუ­ა­ლე­ბას, თა­ვი­სი ქვეყ­ნის დრო­შა ჰქო­ნო­და. პირ­ველ დღეს ამის გამო ცოტა უხე­შად შე­ნიშ­ვნაც მომ­ცეს. ვუ­თხა­რი, მა­მა­ჩე­მი ამ დრო­შის გამო მოკ­ვდა და გთხოვთ, დრო­შა უნდა და­ვიც­ვა, რა­მე­ში კი არ გე­ჯიბ­რე­ბით-მეთ­ქი. მე­ო­რე დღეს მი­თხრეს, გქონ­დეს, მაგ­რამ სულ დრო­შით არ იდ­გეო. არც ვი­ცო­დი, რომ კა­მე­რა­ში მოვ­ხვდი და ამ დროს ყვე­ლამ ნახა, რომ გულ­ზე ხელს ვირ­ტყამ­დი.

- დიახ, ტატო პი­რა­დად გა­იც­ნო, მაგ­რამ ძა­ლი­ან გარ­თუ­ლე­ბუ­ლი იყო მი­ახ­ლო­ე­ბა, დაც­ვა გამ­კაც­რე­ბუ­ლი იყო უკ­რა­ი­ნის მოვ­ლე­ნე­ბის გამო. ასე­ვე გა­იც­ნო სა­ქარ­თვე­ლოს ძი­უ­დოს ნაკ­რე­ბის მწვრთნე­ლი, რო­მე­ლიც სა­უ­კე­თე­სო მწვრთნე­ლად აღი­ა­რეს. მე კი ჩემი ოც­ნე­ბა ავის­რუ­ლე და ვიმ­ღე­რე ჩემი ქვეყ­ნის ჰიმ­ნი, მა­შინ, რო­დე­საც ყვე­ლა­ზე მაღ­ლა ფრი­ა­ლებ­და სა­ქარ­თვე­ლოს დრო­შა. გმი­რე­ბი არი­ან ის ბი­ჭე­ბი, რომლებმაც ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა მომ­ცეს...