რა უშლის საქართველოს ნაკრებს ხელს უფრო დიდი მიზნებისკენ - სად ვართ ობიექტურად...

ჩაგდებით თამაში არც ერთს არ ჩაუგდია, არც მამარდას, რომლის კისერზეა მეორე გოლი. უბრალოდ ჰქონდათ შეცდომები, მაგრამ არაკატასტროფული.
ერთადერთი ადამიანი ვინც ეს თამაში ჩააგდო იყო ვილი სანიოლი და დავწერ მიზეზს.
დავიწყოთ ვილის ტაქტიკით.
სანიოლი ყოველთვის იწყებს ერთი და იგივე ტაქტიკით და თითქმის ერთი და იგივე შემადგენლობით. ორჯერ სცადა ამის შეცვლა და ორივეჯერ ცუდად მოუტრიალდა, ამიტომ როცა მისი ექსპერიმენტები არ ამართლებს, უბრუნდება ჩვეულ ხაზს, 5-3-2-ს.
პირველი შეცდომა ესაა. ადვილად პროგნოზირებადია და მისი ტაქტიკა ვერ ერგება მოწინააღმდეგის გუნდს.
ანუ, სათამაშო ტაქტიკის თვალსაზრისით ვილი არის ფაქტობრივად 0. ჩვენ გვყავს 4-5 კაციანი ბირთვი რომელიც ფაქტობრივად შეუცვლელები არიან, მაგრამ დანარჩენების ცვლილების ხარჯზე მინიმუმ მცირე ტაქტიკური უპირატესობაა მიღწევადი, რასაც ვილი არ/ვერ აკეთებს.
როგორია სანიოლის ტაქტიკა, თამაშის პერიოდში ? უმარტივესი. თუ წინ გავალთ აძლიერებს დაცვას, თუ მოწინააღმდეგეს მიჰყავს ანგარიში, ცდილობს გააძლიეროს შეტევა. აქაც მარტივად პროგნოზირებადია იმ ფონზე, რომ იძახებს სულ ერთსა და იმავე ფეხბურთელებს, ნაკლებ შანსს აძლევს ახალგაზრდებს და არ გვყავს ჩვენ იმდენი ვარსკვლავი, რომ ნებისმიერ პოზიციაზე ვინმე მონსტრი შემოიყვანო.
რა შეცდომები დაუშვა გუშინ სანიოლმა?
ცოტა შორიდან დავიწყოთ.
ოდითგანვე, ჩვენი ნაკრების პრობლემა იყო ის, რომ დაცვიდან შეტევაში ბურთი ვერ გადმოგვქონდა, ძირითადად ვიგერიებდით ხოლმე წინ და ბურთს ვკარგავდით, ამისთვის საჭირო იყო ძლიერი შუა ხაზი, რომელიც შეძლებდა ბურთის დაჭერას და მოკლე პასებით ბურთის წინა ხაზამდე მიტანას.
ასეთი შუა ხაზი ავაწყეთ მას მერე, რაც აქ დადგა ჩაკვე, კიტე, ქოჩორას ტრიო. სამივე ფეხბურთელს შეუძლია ბურთის დაჭერა, რთულია მათთვის ბურთის წართმევა, სამივეს აქვს იმდენი სისწრაფე, სითავხედე და ტექნიკა, რომ მოწინააღმდეგის პრესინგს გაუძლოს და ბურთის ამოტანა შეძლოს.
ეს სამი ფეხბურთელი შეუცვლელია. თუ შენ ცვლი ერთ-ერთს მაინც, მერე სამის საქმეს ასრულებს ორი და შუა ხაზი ვარდება. ის ფეხბურთელები რომელიც მათ ნაცვლად შემოჰყავს ვილის, ვერ ასრულებენ იმ ფუნქციებს, რასაც ეს სამი ასრულებს.
ავიღოთ მექვაბიშვილი ან ალთუნაშვილი. არც ერთ ამ ფეხბურთელს არ აქვს იმის უნარი, რომ ბურთი დაიჭიროს შუა ხაზში და სწორად ამოიტანოს წინ. დაცვით ფაზაში/ართმევაზე/ზონების ჩაკეტვაზე ასე თუ ისე თამაშობენ, მაგრამ წინ წასვლას რაც შეეხება, არ იციან ამდენი და შეე..
ავიღოთ დავითაშვილი. დავითაშვილი არის ხვიჩას სტილის ფეხბურთელი, რომელიც ორიენტირებულია თავდასხმაზე. აქვს ძალიან ცუდი დაცვითი სქილები და გუშინ მისი დაკარგვების გამო, კინაღამ გოლი მივიღეთ მინიმუმ ორჯერ.
ანუ, ჩაკვე/კიტე/ქოჩორას პოტენციურ შემცვლელებს ალთუნაშვილს/მექვაბიშვილს/დავითაშვილს პირველ ორ შემთხვევაში არ ჰყოფნით შეტევითი, ხოლო მესამეს შემთხვევაში დაცვითი სქილები რომ ეს სამი სრულყოფილად ჩაანაცვლონ.
შედეგად მივიღეთ რა? 30 წუთით ადრე, როცა 2 გოლი გვაქვს გასატანი, სანიოლი ხსნის ნახევარდაცვის 2 ძირითად ფეხბურთელს, ჩვენი ნახევარდაცვა სრულად კოლაფსირებს, ვერ უძლებს ჩეხების პრესინგს და იმის ნაცვლად რომ შეგვეტია, 90% შემთხვევებში ბურთს კაშია და დვალი აგორავებდნენ აქეთ იქეთ.
სანამ მოედანზე არ დაიხოცებოდნენ ჩაკვე და კიტე, მანამდე არ უნდა გამოეცვალა. ბოლომდე უნდა გაეწურა და მათი გამოცვლით შეტევა ვერ გაძლიერდებოდა უმარტივესი მიზეზის გამო, მათთან ერთად თუ კეთდება 10 შეტევა, მათ გარეშე კეთდება 2.
მეორე და მნიშვნელოვანი ასპექტი ჩვენი ნაკრების შეტევებში არის კვარაცხელია. ბებიაჩემმაც კი იცის რა სახიფათოა ეს ბიჭი, ამიტომ მას ხშირად ეთამაშება 2-3 მცველი. როცა ამდენი კაცი ეთამაშება, ხვიჩას პროდუქტიულობა ძალიან ეცემა.
იმისთვის რომ კვარაზე ზეწოლა განიმუხტოს, უმარტივესი ფორმულა შექმნა სპალეტიმ. საჭიროა გყავდეს მობილური მარცხენა მცველი (მარიო რუი, ოლივეირა) და ნახევარმცველი (ჟელინსკი), რომელიც ხშირას გააკეთებს ჩარბენებს, ან კვარას ადგილს გაუცვლის, რომ მოწინააღმდეგის მცველები გადაერთონ ამ ჩარბენებზე და კვარას ასე თუ ისე სივრცე გაუთავისუფლდეს.
რა გააკეთა ვილიმ, იმისთვის რომ კვარასთვის შეემსუბუქებინა ტვირთი? არაფერი. არ იძახებს აზაროვს, რომელსაც აქვს ძალიან კარგი შეტევითი პოტენციალი, ტექნიკურია და სწრაფია. არ შემოიყვანა წიტაიშვილი, რომელიც ასევე ტექნიკური და სწრაფია და კვარას დაეხმარებოდა. ბოლომდე დატოვა ლოჩოშვილი, რომელსაც, მიუხედავად იმისა რომ მართლა თავდადებული ბიჭია, არ აქვს ის შესაძლებლობები (ტექნიკა და სისწრაფე), რომ შეტევაში კვარაცხელიას დაეხმაროს და სივრცეები გაუთავისუფლოს.
როცა კვარა მოედანზეა, არაა ეს მხოლოდ 1 კაცი, 1.5 კაცია და როცა ვიღაცას აყენებ მის უკან, ამ ვიღაცაში 2 თვისება უნდა იყოს აკუმულირებული, ითამაშოს თავის პოზიციაზე + დაეხმაროს კვარას ისე, რომ მას სივრცეები შეექმნას. ლოჩოშვილი მეორე კომპონენტში არის სრული 0.
ანუ, ტაქტიკურად სანიოლმა ფაქტობრივად მოახდინა ჩვენი ცენტრის და მარცხენა ფლანგის საბოტაჟი. მოგვიკლა შუა ხაზი და მოგვიკლა მარცხენა ფლანგი.
მარჯვენა ხაზზე კიდე რა ვთქვა, კაკაბაძის იმედადაა მიგდებული. ამას თითქოს იმით აკომპენსირებს რომ ჩაკვეს აყენებს მარჯვნივ, მაგრამ პირიქით - ჩაკვეს ფუნქციებს ასუსტებს და კვარას ფლანგს ასუსტებს.
დასკვნა, ვილი სანიოლი არის დებილი.
ფეხბურთელებზე ცუდს ვერ ვიტყვი, ასეთი მონდომებული გუნდი მე კარგა ხანია არ მინახავს. ამით იყო გამოწვეული ბოლოს ის ჩხუბები, იმდენად მოტივირებულები იყვნენ, რომ წაგებით იმედგაცრუება ვერ მიიღეს და ნერვებმა უმტყუნა რამდენიმეს.
და წავაგეთ არა მათ მიერ ჩავარდნილი თამაშის გამო (შეცდომებს ყველა უშვებს, მაგრამ გამოსწორებადია ეგ, სწორი თამაშის შემთხვევაში), არამედ სანიოლის ტაქტიკური უვიცობის გამო.
და კიდე, მენტალობაზე მინდა ვთქვა.
2-0-ზეც კი ნაკრებს ყურები არ ჩამოუყრია და ლომებივით იბრძოდნენ თითოეული სანტიმეტრისთვის. არ გახსოვს, 1:0-ს თუ წაიყვანდა მოწინააღმდეგე, უკვე წინასწარ რომ ვიცოდით, წაგებული იყო თამაში ისეთ ფსიქოლოგიურ ტრამვას იღებდნენ ფეხბურთელები?
ჩვენი ნაკრების მენტალობა ძალიანაა შეცვლილი. მონდომება, ჟინი და თავხედური თვითრწმენაა ზუსტად წარმატების გარანტორი. მაგრამ ამ წარმატებას რომ მიაღწიო, გუნდი უნდა დაალაგო სწორად.
ასე რომ, კიდე ერთხელ დიდი დიდი მადლობა მაგრამ სანამ დროა უკვე out სანიოლს

ჩემი აზრი ასეთია:
სანიოლმა ეროვნული ნაკრები ძალიან მაღალ ნიშნულზე აიყვანა, გუნდი შექმნა დისციპლინით, თავდადებით და ბრძოლისუნარიანი, ერთიანი სულისკვეთებით, თუმცა ფეხბურთელების მაგივრად ის ვერ ითამაშებს.
სამწუხაროდ, გაზაფხულის პლეიოფების და ევროპის ჩემპიონატის შემდეგ ფეხბურთელების ფორმის პიკმა გადაიარა. ეს ბუნერივია - ერთნაირ ფორმაში მუდმივად არავინ არის.
ჩვენი ლომი მამარდა შეცდომას უშვებს ცოცხალი კედლის დაყენებისას; კაკაბაძე ძალიან იმედის მომცემი იყო კარიერის დასაწყისში, მაგრამ ჩამოყალიბდა საშუალოზე ოდნავ უკეთეს ფეხბურთელად; გოჩოლეიშვილი არის ის, რაც არის; კირკველიას მაგარი თამაშები გვახსოვს, მაგრამ ასაკი თავისას შვება; საბა საზონოვი ვერ ქაჩავს, გველესიანი ირანის ჩემპიონატის დონის მოთამაშეა; კაშიაც ლომია, თუმცა სისწრაფე დაკარგა; დვალს მე მგონი საუკეთესო პერიოდი აქვს ნაკრებში, თუმცა ვარსკვლავი არც ეგაა; ტაბიძე ვეღარ თამაშობს, ლოჩოშვილი თამაშობს იმას, რაც შეუძლია; აზაროვი ახალგაზრდულ ნაკრეშიც კი არ არის გამორჩეული და მაგის გაცუდებული პენალი კინაღამ დამარცხებად დაგვიჯდა; შენგელიამ რა სივრცეები გაუხსნა და მოეხმარა კვარას უკრაინასთან? წიტაიშვილი ფიზიკურად სუსტია მოწინააღმდეგის ათლეტურ თავდამსხმელებთან; ერთადერთი გოგლიჩიძეა იმედის სხივი დაცვაში და იაკობაშვილის გადმობირებაც მოგვეხერხებინა, კარგი იქნებოდა. ლაცაბიძეა ერთადერთი პერსპექტიული დამცველი ახალგაზრდულში და მანაც ვერ დატოვა ჩემზე შთაბეჭდილება. აქვე ვიტყვი ახალგაზრდულზე - არ ჩანან სამწუხაროდ ისეთები, ვინ ეროვნულს მიუკაკუნებს. სიგუას პროგრესი არ ეტყობა, პარკაძე სადღაც ჩაიკარგა, კვერნაძე ტალანტი არ არის, თუმცა შრომით შეიძლება კარგ დონეს მიაღწიოს. ლომინაძის და ოდიშარიას პროგრესის იმედი შეიძლება გვქონდეს.
ნახევარდაცვაში ქოჩორაშვილი ის ლომი ვეღარ არის, ევროზე რომ იყო - საყრდენის შეცდომები გამორიცხულია და ბოლო თამაშებში რამდენიმე ვნახეთ. კიტესაც ცოტა მოკლებული აქვს ბოლო პერიოდში, მაგრამ ჩაკვემ რომ ვერ ითამაშა, ეს ცხადია. უკრაინასთან თამაშის წინა ღამეს სიცხე ქონდაო, მაგრამ ვერ ჩეხებთან ითამაშა ისე, როგორც კლუბში თამაშობს. მასავით ბურთის წაღება ერთადერთი მანუჩარ მაჩაიძეს შეეძლო.
ხვიჩამ ბოლო ორ თამაშში ფრაგმენტულად გაიბრწინა, თუმცა თამაშების მოგებას ერთ კაცს ვერ აკიდებ. ჟორჟიკამ ორი გოლი გაიტანა ორ თამაშში, ბუდუს არ გაუმართლა,ზურიკომ კლუბის თამაშის ნახევარი ვერ აჩვენა ნაკრებში.
ისე, კლუბი ერთია და ეროვნული ნაკრებები მეორე. ჩეხები და უკრაინა გრანდების დაბლა დგანან რეიტინგში, ჩვენ და ალბანეთი ამ დონეს ვუახლოვდებით, ასე რომ ჯგუფი თანაბარი და რთული იყო.
მე მაინც ვთვლი, რომ ნაკრები პროგრესს განაგრძობს, B ლიგის საგზურსაც შევინარჩუნებთ და მსოფლიოზე გასასვლელადაც სერიოზულად ვირძოლებთ. მეტი კონკურენცია გვინდა ნახევარდაცვაში და განსაკუთრებით დაცვაში.
საბოლოო ჯამში ნამდვილი გულშემატკივარი ოპტიმისტია და მომავალს იმედით შეყურებს.
წინ საქართველო!