ღვინის გარდა საამაყოც... ფეხბურთი გურჯაანშიც მოენატრათ!

ფოტოზე: მიხეილ ფურცალეძა და "ალაზანის" ფეხბურთელები

სულ ახლახან, საინტერესო ამბავი შევიტყვეთ: მაშინ როცა უმაღლესი ლიგის ერთი-ორი გუნდი ადგილზეც ვერ ახერხებს მეორე წრისათვის მომზადებას, მეორე ლიგის ცენტრალურ ზონაში მოასპარეზე გურჯაანის "ალაზანი" 26 იანვრიდან ქობულეთში გადის შეკრებას!

ეგ კი არა, "ალაზანი" ამის მერე მეორე შეკრებასაც გაივლის სეზონის განახლებამდე და გურჯაანელთა საყვარელი გუნდი სულაც ანთალიაში აპირებდა გამგზავრებას, მაგრამ ზოგიერთი ახალწვეულის სავიზო პრობლემების გამო, საქართველოში მომზადებით "დაკმაყოფილება მოუწევს"...

არცთუ შორეულ წარსულში კახეთის რეგიონის გუნდები მრავლად იყვნენ უმაღლეს თუ პირველ ლიგაში: თელავის "კახეთმა" 7 სეზონი გაატარა უმაღლეს ლიგაში, გურჯაანის "ალაზანმა" - 4, ყვარლის "დურუჯმა " - 2, ერთიც წნორის "მილანმა".

აღარაფერს ვამბობთ პირველი ლიგის გათამაშებაში, როცა დედოფლისწყაროს, ლაგოდეხის, სიღნაღის, საგარეჯოსა თუ ახმეტის გუნდებს არაერთი სეზონი გაუტარებიათ რანგით მეორე ლიგაში. თანაც, მხოლოდ რაიონული ცენტრის გუნდებს არ ვგულისხმობთ: დრო იყო, კახეთის სხვადასხვა სოფლის გუნდები მრავლად რომ იყვნენ პირველ თუ მეორე ლიგაში!

ჰო, მართლაც ასე იყო და ვაზისუბანის, ვარდისუბანის, სართიჭალას, ძველი ანაგას, ქვემო ალვანისა თუ წნორის გუნდები სხვადასხვა წარმატებით გამოდიოდნენ რანგით მეორე თუ მესამე ლიგაში.

ცალკე უნდა აღინიშნოს კახეთის კიდევ ორი სოფლის გუნდის ასპარეზობა: "ნაფარეულზე" გასული საუკუნის 90-იან წლებში ლეგენდები დადიოდა და არამხოლოდ იქაური... ღვინისა თუ კონიაკის გამო!

ადგილობრივი ბიზნესმენის, მერაბ ხიდეშელის დიდი მონდომებით, "ნაფარეულს" მართლაც ჩინებული სტადიონი ჰქონდა არანაკლებ ჩინებული ბალახის საფარითა და... ხელოვნური განათებით! თანაც, ნუ დაგვავიწყდება, რომ ეს ხდებოდა იმ პერიოდში, როცა კახეთი კი არა, ლამის მთელი საქართველო ჩაბნელებული იყო და ამ დროს, რანგით მესამე ლიგის გუნდი საშინაო მატჩებს პროჟექტორების შუქზე და, რა თქმა უნდა, სრული ანშლაგით ატარებდა!

ასევე ცალკე უნადა აღინიშნოს ლაგოდეხის რაიონის სოფელ ჭაბუკიანის ამავე სახელწოდების მქონე გუნდიც, რომელიც რობერტ ბერუაშვილის ხელმძღვანელობით ლამის ორი ათეული წელიწადი გამოდიოდა პირველ ლიგაში!

რა თქმა უნდა, ასევე ცალკე საუბრის თემაა ძველი ანაგის "მილანის" ჯერ დაარსება, მერე კი უმაღლეს ლიგაში აღზევება! ქიზიყური გუნდის ამ წარმატების სულისჩამდგმელი კი ადგილობრივი მკვიდრი, აწ განსვენებული ავთანდილ მანგოშვილი გახლდათ...

დაახლოებით წელიწადნახევრის წინათ იყო, "ლელოში" კახეთის რეგიონის საფეხბურთო ცხოვრებაზე, ცოტა არ იყოს, ზედმეტად ოპტიმისტური წერილი რომ გამოვაქვეყნეთ. ეს ყველაფერი კი იმიტომ მოხდა, რომ 2013/14 წლების სეზონის წინ სამწლიანი პაუზის მერე პირველ ლიგას კახეთის რეგიონის გუნდი, თელავის "კახეთი" დაუბრუნდა!

გულწრფელად გვჯეროდა, რომ თელავის მაგალითი ამ რეგიონის სხვა რაიონებისათვისაც "გადამდები" აღმოჩნდებოდა, მაგრამ, სამწუხაროდ, ასე არ მოხდა! ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ, ფაქტობრივად, ენთუზიაზმზე მომუშავე მწვრთნელის, ბათუმის "დინამოსა" და რუსთავის "გორდას" ყოფილი ნახევარმცველის, როსტომ თორღაშვილის ხელმძღვანელობით მოასპარეზე "კახეთმა" სწორედაც რომ უსახსრობის გამო პირველ ლიგაში ადგილი ვერ შეინარჩუნა.

უფრო მეტი პრობლემები იყო თელავის მეზობელ და უპრინციპულეს კონკურენტ (თანაც, ყველა სფეროსა თუ ასპექტში) რაიონშიც: გურჯაანის "ალაზანი" 1993/94 წლების სეზონის შედეგების მიხედვით უმაღლეს ლიგას დაემშვიდობა და იმის მერე, ეს გუნდი უძლიერესთა შორის აღარც გამოჩენილა. თუმცა, უმაღლეს ლიგას ვინ ჩივის, წლების განმავლობაში, საერთოდაც აღარ არსებობდა!..

პირველი ეროვნული ჩემპიონატი "ალაზანმა" II ჯგუფში დაიწყო და წარმატებითაც იასპარეზა: მომდევნო სეზონში I ჯგუფში (ანუ, იმდროინდელ უმაღლეს ლიგაში) მონაწილეობის უფლება მიიღო. 1991 წლის და 1991/92 წლების სეზონებში "ალაზანს" სერიოზული ამბიციები არ ჰქონია.

აი, 1992/93 წლების სეზონის წინ კი გუნდში სიტუაცია რადიკალურად შეიცვალა: მთავარ მწვრთნელად ოთარ გაბელია მიიწვიეს (რომელმაც წინა სამი ჩემპიონატი წარმატებით იმუშავა ზუგდიდის "ოდიშში"), ხოლო შემადგენლობა გაძლიერდა სხვადასხვა გუნდიდან გადმოყვანილი ფეხბურთელებით.

ანუ, ფაქტობრივად, მხოლოდ მეკარე გიორგი ჭუნიაშვილი და ევგენი სანადირაძე დარჩნენ წინა სეზონში მოასპარეზე გუნდიდან, დანარჩენები კი ცნობადი ახალწვეულები იყვნენ: ოთარ კორღალიძე, ბესიკ ფრიდონაშვილი, დავით ცომაია, დავით უგრელიძე, მერაბ თევზაძე, გოჩა გუჯაბიძე (ყველა - "გურიადან") პლუს პერსპექტიული ახალგაზრდები - დავით ნეფარიძე ("დილადან"), ლევან ნადარეიშვილი ("შევარდენიდან"), ვასილ სეფაშვილი, ზურაბ ფოფხაძე და სხვები.

მოკლედ, "ალაზანს" საკმარისზე მეტი ფინანსური რესურსი გაუჩნდა და ამბიციაც აქედან გამომდინარე იყო. ამ ყველაფრის სულისჩამდგმელი კი კლუბის იმდროინდელი პრეზიდენტი, ახალგაზრდა ბიზნესმენი მიხეილ ფურცელაძე გახლდათ და "ალაზანმაც" ყველას სასიამოვნო სიურპრიზი შემოგვთავაზა - IV ეროვნულ ჩემპიონატში მესამე ადგილი დაიკავა და მხოლოდ დედაქალაქურ გუნდებს, "შევარდენსა" და "დინამოს" ჩამორჩა!

განსაკუთრებით წარმატებულად "ალაზანი" საშინაო სარბიელზე თამაშობდა: გურჯაანიდან მხოლოდ "მრეტებმა" წაიღო 1 ქულა!..

იმ პერიოდში გურჯაანში ნამდვილი საფეხბურთო ბუმი იყო; ამას ისიც მოწმობდა, რომ 1992 წლის 17 სექტემბერს საქართველოს ნაკრებმა სწორედ ამ ქალაქში ჩაატარა ამხანაგური მატჩი აზერბაიჯანის ნაკრებთან (6:3); იმდროინდელ საქართველოს ნაკრებში საყრდენი ნახევარმცველის პოზიციაზე უკონკურენტო იყო დავით ცომაია, მალე კი ჩვენს უპირველეს გუნდში დებიუტი ჰქონდა "ალაზანის" კიდევ ერთ ფეხბურთელს, ვასილ სეფაშვილს.

თუმცა, ამის მერე მოვლენები სხვაგვარად წარიმართა: მიხეილ ფურცელაძეს ჯერ "ალაზანის", მერე კი საერთოდ... საქართველოს დატოვებამ მოუწია და გარკვეული პერიოდი ემიგრაციაში იმყოფებოდა. საგრძნობლად დასუსტებულმა "ალაზანმა" კი 1993/94 წლების სეზონი ერთობ წარუმატებლად ჩაატარა (ერთი-ორი სკანდალური მატჩიც ჰქონდა...) და უმაღლეს ლიგასაც ისე დაემშვიდობა, ადგილობრივ ქომაგებს ამ გუნდის კვლავაც აღზევების აღარც კი სჯერათ.

უფრო ზუსტად, შარშან შემოდგომამდე არ სჯეროდათ: ისე როგორც წინა სეზონში, "ალაზანი" ამჯერადაც მეორე ლიგის ერთი "ჩვეულებრივი გუნდი" იქნებოდა, ვიდრე უშუალოდ ჩემპიონატის მსვლელობისას გუნდში მიხეილ ფურცელაძე არ დაბრუნდა.

ჰო, სწორედ ის მიხეილ ფურცელაძე, რომლის ხელმძღვანელობითაც 21 წლის წინათ "ალაზანმა" უმაღლეს ლიგაში ბრინჯაოს მედლები მოიპოვა; ჰოდა, დაბრუნებაც ამას ჰქვია: "ალაზანმა" შთამბეჭდავი წაუგებელი სერია "გამოაცხო" და ზამთრის პაუზას მეორე ლიგის ცენტრალურ ზონაში მესამე ადგილზე მყოფი შეხვდა!

არადა, სეზონის სტარტზე დაკარგული ქულები რომ არა, "ალაზანს" რეალური კონკურენცია შეეძლო გაეწია ორი გამოკვეთილი ფავორიტისათვის: რუსთავის "მეტალურგი 2" გურჯაანელთა გუნდს 4 ქულით უსწრებს, ცხინვალის "ლიახვი" კი - 8 ქულით. თუმცა, წინ მეორე წრეა და სიურპრიზებსაც ნუ გამოვრიცხავთ, მით უფრო, რომ, როგორც დასაწყისში აღვნიშნეთ, "ალაზანი" ამჟამად ქობულეთში გადის პირველ შეკრებას და 7 (შვიდი!) საკონტროლო მატჩი აქვს დაგეგმილი (მათ შორის - "გურიასთანაც").

ამას გარდა, "ალაზანმა" სამი ლეგიონერი (კოტ დ"ივუარიდან, ზიმბაბვედან, ნიგერიიდან) დაიმატა და ეს ახალწვეულები თუ მოკლე დროში მოახერხებენ პარტნიორებთან შეთამაშებას, შესაძლოა, მართლაც მძაფრი კონკურენცია ვიხილოთ მეორე ლიგის ცენტრალურ ზონაში.

თუმცა, როგორც მიხეილ ფურცელაძემ გვითხრა, ამ ეტაპზე პირველ ლიგაში აღზევებაზე მეტად პრიორიტეტული სხვა რამ არის: "ალაზანის" საფეხბურთო ტრადიციების აღდგენა და სამომავლო პერსპექტივები, რის დასტურადაც ის ფაქტი გამოდგება, რომ ძირითად გუნდში 7 ადგილობრივი ფეხბურთელი ასპარეზობს (მათ შორის, 15-16 წლის მოზარდები).

ამას გარდა, გურჯაანში ჩამოყალიბდა ბავშვთა გუნდი "ნორჩი ალაზნელი", რომელსაც ასევე მიხეილ ფურცელაძე უპატრონებს.

აქვე, ისიც უნდა ითქვას, რომ გურჯაანის მუნიციპალიტეტიც შეძლებისდაგვარად ეხმარება გუნდს და სეზონის ბოლომდე 160 000 ლარით შეეწია - სწორედ ამ ბიუჯეტით მოხერხდა "ალაზანის" ქობულეთური შეკრება...

ყველაზე საინტერესო კი ესაა - მიხეილ ფურცელაძე ოფიციალურად "ალაზნის" კონსულტანტია, სინამდვილეში კი მთავარი მწვრთნელიც ის არის, გენერალური დირექტორიც, პრეზიდენტიც და, რაც მთავარია, ფინანსების მომძიებელიც...

ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"