მილტონ ჰეიგი: შეცდომას ვუშვებდით და გონზე რომ მოვდიოდით, უკვე...

ჯერ იყო და 6 ერი იყო ჩვენი მიზანი და რატომ არ გვიღებდნენ იმაზე ტეხდა ამბავს. ეხლა კელტების ლიგას მიდგა (აბა საფრანგეთის და ინგლისის ჩემპიონატები დახურული სივრცეა უცხო ქვეყნებისათვის). მოკლედ გვაბოლებს, მაგრად დაამუღამა ამ აფერისტმა ქართული მენტალიტეტი. ვინმე ნახეთ ამ წლების განმავლობაში, რომ ეთქვას რაებს მიერეკებიო? თუ საერთაშორისო გამოცდილებაზე არის საქმე, რატომ უფრო მეტად მისასვლელი გზა ევროპული ტურნირებისაკენ არ დასახეს ჩვენმა ფედერაციამ. იქ გაეკეთებინათ ერთი-ორი გუნდი, რომელიმეს ბაზაზე (აიას, ლელოს, ლოკომოტივის) გინდა ფრანჩაიზი დაარქვი და გინდა სხვა. ჩელენჯ ქაფზე, რომ გვეცადა მაინც ამ წლების განმავლობაში, ხომ შეიძლებოდა უკვე ჯგუფურ ტურნირებში ჩავრთულიყავით?!(აგერ რუსული და რუმინული გუნდები თამაშობენ უკვე წლებია). ეს რა ნაკლებ გამოცდილებას შეგვძენდა? მაგრამ ამასაც მუშაობა უნდა და ადვილია რაღაც ფანტაზიორობაზე ყურადღების გადატანა. კარგად იცის ჰეიგმა და ფედერაციის თავკაცებმა, რომ არც 6 ერი და არც კელტების ლიგა არ გამოვა, მაგრამ ხომ უნდა გვაბოლონ, აი არ გვიღებენ ეს ოხერი ანგლოსაქსები და ამიტომ გვაქვს ასეთი შედეგიო! ყოველი მარცხის შემდეგ აქვს ჰეიგს გასამართლებელი, რომ ყურადღება რაღაც ზოგად, მისგან დამოუკიდებელ მიზეზებზე გადავიტანოთ. ერთხელ თუ ულაპარაკია მარცხის გამო თავის შეცდომებზე. მაგრამ არავინ არის მომკითხავი. ამას ჩვენი ვითომ რაგბის დიდი მცოდნე ჟურნალისტები უნდა აკეთებდნენ, მაგრამ თბილი ადგილი ხომ კარგია, ზევიდან ვინმეს რისხვა არ დაისახურონ. გუშინ ახლად გამომცხვარი ვითომ რაგბის მცოდნე, რეპორტაჟის წამყვანი რომ იტყვის თამაშის მიმდინარეობას არ შეეფერება ეს ანგარიშიო, რადგან პირველ ტაიმში ერთი ქულა იყო სხვაობაო, იმან რა უნდა ჰკითხოს მწვრთნეელს???

ორივე ტაიმს პირველი ტაიმის მსგავსად რომ ითამაშებენ და რაც სამხრეთ აფრიკის გუნდთან გააკეთეს, ბოლო 15 წუთი მოწინააღმდეგე დაღლილი იყო და თამაში შემოაბრუნეს, ამის შემდეგ სერიოზულ წარმატებაზეც შეიძლება ფიქრი. ამის სწავლა შეიძლება და ამ გაზაფხულზე "ყოჩებმა" ეს შეძლეს და დამსახურებულად გადავიდნენ უმაღლეს ლიგაში. ვისაც არ სჯერა, რომ ამის სწავლება შემიძლია ვეტყვი, რომ არც "ყოჩების" რაგბისტებს სჯეროდათ როდესაც შევთავაზე, მაგრამ მთავარ მწვრთნელს და ხელმძღვანელობას სჯეროდა და ბოლოს სპორტსმენებიც კმაყოფილები დარჩნენ.