ცნობილმა ამერიკულმა გამოცემა New York Times-მა ლელო ბურთის შესახებ სტატია გამოაქვეყნა.
სასიამოვნოა, რომ მსგავსი გავლენიანი მედიასაშუალება ჩვენი ტრადიციული თამაშით დაინტერესდა. თან, საინტერესოა ის, რომ საკუთარ აუდიენციას ლელო ბურთსა და ქართველებს ძალიან ღირსეული კუთხით აცნობს. სტატიაში აღნიშნულია, რომ თამაშის მთავარი მიზანი ადამიანთა მიმართ პატივისცემის გამოხატვა და გარდაცვლილების დაფასებაა.
ასევე, სტატიის ავტორს სურს, მკითხველს დაანახოს, რომ ლელო ბურთი ქართველების ხასიათის ნაწილია, რომ ქართველები მუდამ არიან მზად ბრძოლისათვის.
ჩვენ გთავაზობთ რამდენიმე მონაკვეთს აღნიშნული ტექსტიდან:
"ღვინით გაჟღენთილი ბურთი აერთიანებს ქართულ სოფელს, ოღონდ მას შემდეგ,
რაც მისთვის ბრძოლაში გამარჯვებული გამოვლინდება. შუხუთში ყოველ გაზაფხულზე იკერება შავი ტყავის ბურთი ლელო ბურთის სათამაშოდ.
ბურთი ამ თამაშის ერთადერთი აღჭურვილობა და ჯილდოა. გამარჯვებულებს ის პირდაპირ სასაფლაოზე მიაქვთ. ასე მიაგებენ პატივს გარდაცვლილს.
ლელო ბურთს თითქმის არ აქვს წესები, არც აქვს საზღვრები, ტაქტიკა, არაა შეზღუდული მონაწილეთა რაოდენობა. ქალები იშვიათად იღებენ მონაწილეობას თამაშში. როგორც წესი, ლელო ბურთი რამდენიმე საათი გრძელდება, უდიდეს ვნებასა და ხშირად ტრავმებსაც იწვევს.
მსოფლიოს სხვადასხვა ადგილას სპორტულ გამარჯვებებს გარდაცვლილებს უძღვნიან ხოლმე. თუმცა შუხუთში ეს ყველაზე მთავარი მიზანია და მას უდიდესი მნიშვნელობა აქვს.
18 წლის მიშიკო ჩხატარაშვილი 2014 წელს გარდაიცვალა ავარიაში. ის წესიერი ახალგაზრდა კაცი იყო, კარატე უყვარდა და ქართული ტრადიციებით ცხოვრობდა. მიშიკოს გარდაცვალებიდან რამდენიმე კვირაში ქვემო შუხუთის გუნდმა მიშიკოს საპატივცემულოდ ითამაშა ლელო ბურთი და გაიმარჯვა.
"ეს სასწაულივით იყო" - თქვა მიშიკოს მამამ, როცა შეხედა ფოტოს, რომელშიც თანასოფლელები მიშიკოს საფლავზე ბურთს დებდნენ.
"შეიძლება უცხოსთვის ეს მხოლოდ ბურთია, მაგრამ ჩემთვის ეს საოცარი განცდა იყო, თითქოს მკვდრეთით აღვსდექი" - წარმოთქვა ვახტანგ ჩხატარაშვილმა.
მისი შვილის საფლავზე დადებული ბურთი სისუფთავისგან ბრწყინავდა.
"ამ ბურთის მოვლა ჩემთვის შვილის მოვლას ნიშნავს" - ამბობს მიშიკოს მამა.
"ამ ღამით ჩვენ ძმები ვართ. ხვალ ვიბრძოლებთ. ხვალვე ღამით ისევ ძმები ვიქნებით" - თქვა თამადამ წინა ღამით შეკრებილ სუფრაზე და დაცალა თასი.
5 საათზე მამა საბამ ეკლესია ბურთთან ერთად დატოვა. ზღვა ხალხში გაიარა მტვრიანი მთავარი გზისკენ, მცირედ გამოიქცა, აიქნია ბურთი ჰაერში და ლელო ბურთიც დაიწყო. სხეულები ერთმანეთს ყველა მხრიდან შეეჯახა და ბურთიც მალე გაუჩინარდა.
თამაში 1 საათსა და 40 წუთში დამთავრდა. ზემო შუხუთის გუნდმა ბურთი თავის მხარეს გადაიტანა.
გამარჯვებულებმა ბურთი საფლავზე მიიტანეს, წარმოთქვეს სადღეგრძელოები. საფლავთან ვიტალის ძმა ვახტანგ ტოროტაძე მივიდა. ვიღაცამ უთხრა: "დაფასებულად უნდა გრძნობდე თავს, შენი ოჯახის წევრის საფლავზე ბურთი დაიდო".
"ნეტა იმ მდგომარეობაში არ ვიყოთ, ჩემს ძმას ბურთი რომ სჭირდებოდეს" - თქვა ვახტანგმა, ძლიერად ჩაისუნთქა სიგარეტის კვამლი."
