ვლადიმირ ვაისი: რთული იყო ეგრედ წოდებული ავტობუსის წინააღმდეგ თამაში

ჩვენი ნაკრები ზოგადად D ჯგუფის მთელ „სასტავზე“ თუ არა, კონკრეტულად ჩვენი ჯგუფის ნაკრებებზე მაინც 2-3 თავით მაღლა დგას. შორს რომ არ წავიდეთ, ამაზე მეტყველებს ქართველი ფეხბურთელების კლუბების ჩამონათვალიც. ბარსას და რეალს არ ვაკომპლექტებთ, მაგრამ ყაზახ და ლატვიელ ფეხბურთელებს (ანდორაზე რაღა გითხრათ) აუხდენელ ოცნებად დარჩებათ ამ დონის კლუბებში თამაში. აკი სხვა გარემოებებში მუდმივად ამას გვიმეორებდნენ ხელმოცარული ქართველი და უცხოელი მწვრთნელები ჩვენი ნაკრებისა - ჩვენი და მეტოქის ფეხბურთელთა კლუბები შეადარეთ და შედეგიც შესაბამისი მოითხოვეთო. ჰოდა, აგერ, რომ ვადარებთ დღეს, ამიტომაც ვამბობ, რომ ჩვენი უპირატესობა აშკარაა. ეს ყველას ესმის გარდა ერთი კაცისა და ეს ერთი კაცი ვლადიმერ ვაისია! დიახ, საკუთარი ფეხბურთელების შესაძლებლობებისა რომ სწამდეს, ასეთ „ჩაჯმულ“ ფეხბურთს არ გვათამაშებდა უეფას ყველაზე უიმედო მაჩანჩალებთან! დიახ, საკუთარი ფეხბურთელების შესაძლებლობების რომ სწამდეს, ასტანაში 0:0-ზე ერთადერთ თავდამსხმელს საყრდენით არ შეცვლიდა. რა თქმა უნდა, მას არ სჯერა, რომ ჩვენს გუნდს ანგარიშგასაწევი პოტენციალი გააჩნია და ამიტომ თანახმა იყო, II ტაიმის მეორე ნახევარი ასტანაში ისევე სამარცხვინოდ გვეთამაშა, როგორც აქ - ბოლო 10 წუთი. იქნებ ღმერთმა გადმოგვხედოს, გავუძლოთ ყაზახების გენერალურ შტურმს და თბილისში ქულა ჩავიტანოთო, ფიქრობდა ის. რომ არა ჩაკვეტაძის სუპერგოლი და შემდგომ ყაზახების სრული დაბნევა, სავარაუდოდ კოვზი ნაცარში ჩაუვარდებოდა, რადგან მე არ მახსოვს ოდენ გაძლებაზე მოთამაშე საქართველოს ნაკრების წარმატება. უკანასკნელმა მსოფლიო ჩემპიონატმაც აჩვენა, რომ გამარჯვებისთვის უმნიშვნელოვანესი ფაქტორი დღევანდელ ფეხბურთში ინიციატივის დაუფლებაა, ეს დამთხვეული კი ისე თმობს ამ ინიციატივას და თან ისეთ გუნდებთან, რომ ან პლეი-ოფი როგორ უნდა დავძლიოთ ასეთი ტაქტიკით, ან სასწაული რომ მოხდეს, დიდ ფორუმზე როგორ მოვახერხოთ, რომ დუნიის დასაცინი არ გავხდეთ, ვერ ვხვდები.
ამ კაცის შეცვლები კიდევ ცალკე თემაა. მის შეცვლებში არათუ ტაქტიკური მონახაზი ან სტრატეგიული გეგმა, მარტივი ფანტაზიის უნარიც კი არ იგრძნობა. ერთადერთი, რაც აშკარად ჩანს, არის შიში, რომლითაც საკუთარი შეგირდების რწმენადაკარგული სრულიად უცხო კაცი ყოველ თამაშს უდგება; გუნდის დამარცხების კი არა, სამსახურის დაკარგვის შიში!
ის, რომ მერებაშვილს ან კაჭარავას ერთი თამაში არ წაუვიდეთ, ნორმალურია. არანორმალურია ასეთ პირობებში მათ ბოლომდე რომ აცოდვილებს მწვრთნელი. მართლა საოცარი და გაუგებარია, რომ საუკეთესო ფორმაში მყოფ კაჭარავას ამხანაგურ მატჩშიც 5 წუთს ძლივს უთმობდა და ახლა, მიქელთაძის დუბლიორად ქცეული ოფიციალურში 90 წუთით დატვირთა.
და კიდევ: შეცვლები საუკეთესოდ ახასიათებენ მწვრთნელის ტემპერამენტს, ქმნიან მის ფსიქოლოგიურ პორტრეტს. ამ თვალსაზრისით, გარდა ზემოთქმულისა, აუცილებლად უნდა აღვნიშნოთ, რომ როგორც მთელმა საქართველომ შენიშნა, ის არ ცვლის საკუთარ საკადრო გადაწყვეტილებებს, თუნდაც ამას ზედ გადაჰყვეს გუნდის პერსპექტივა, ანუ არის ძალიან ჯიუტი, რქებით მიმწოლი კაცი, რომელსაც უჭირს საკუთარი შეცდომის აღიარება. ასეთმა მწვრთნელმა წარმატება როგორ უნდა მოგვიტანოს?!
და კიდევ ერთი შტრიხი ფსიქოლოგიური პორტრეტისთვის: ორივე მატჩში პირველ რიგში შეიცვალა ფეხბურთელი, რომელმაც ეს ექვსი ქულა საკუთარი ტალანტით გამოჭედა (ამას რომ ვამბობ, ცხადია სხვების ღვაწლსაც არ ვაკნინებ, მაგრამ გამარჯვების გოლის შემოქმედი ორივე მატჩში რომ ჩაკვეტაძე იყო, ხომ ფაქტია!). არადა, ჩვენს ოქროს ბიჭს დაღლა ნამდვილად არ ეტყობოდა. საკუთარი გეგმის განაღდებამდე ერთადერთ ჯოკერს რომელი ჭკუათმყოფელი აწვენს? იქნებ ეს ვაისის ხასიათის კიდევ ერთ ასპექტს აშიშვლებს - ყველა სხვა „სიკეთესთან“ ერთად ეს კაცი შურიანიცაა!
ჩაკვეტაძეზე ცალკე იმის თქმაც შეიძლება, რომ ასეთი სახიფათო ნახევარმცველის შეტევის განაპირა კიდეზე, ზედ ჰაუტის ხაზთან დაყენება კიდევ ერთი იდიოტიზმია და იმედია, ამ ორი მატჩის ჯამში ამას მაინც მიხვდა ვა-ისი.
პირადად ჩემი აზრია, რომ რაც უფრო მალე შეველევით ამ კაცს, მით უმჯობესი იქნება საქართველოსთვის! დარწმუნებული ვარ, ცხადაძისთვის ხელი რომ არ შეგვეშალა, ახლა საათის მექანიზმივით ნარნარად აწყობილი იქნებოდა ჩვენი უპირველესი გუნდი და რაც მთავარია, ლაღ, ყოველგვარი შიშისაგან თავისუფალ, ღირსეულ და თვალსასეირო ფეხბურთსაც თამაშობდნენ ბიჭები. რამდენიმე წლის წინ, ქეცბაიას სამკვდრო-სასიცოცხლოდ რომ გადავეკიდეთ, ქართულ ფეხბურთში თაობათა ცვლის კრიზისი იდგა. ახლა ეს კრიზისი დაძლეულია, ნამდვილ პატრიოტთა და ჭეშმარიტ პროფესიონალთა მთელი პლეადა შეგროვდა ნაკრებში და დიდი უპასუხისმგებლობა იქნება, ამ გუნდის მომავალი ვადაგასული სლოვაკი მწვრთნელის უნიათობას გადავაყოლოთ. მე მესმის, რომ ოდესღაც შედეგი ჰქონდა. მასე ბილარდო და მენოტიც ცოცხლები არიან, მაგრამ ნაკრებში არავინ იწვევს. ჩაიარა მათმა მატარებელმა.
ასე რომ ფედერაციის ბოსებო, თქვენი და ჩვენი, ყველას, მთელი საქართველოს სასიკეთოდ, იქნებ დროზე მოხვიდეთ გონს და ბიჭებისა და საკუთარ შესაძლებლობებში დარწმუნებული მწვრთნელი გვაღირსოთ!

ოხ ეს ქართული თვითგვემა და თვითკრიტიკა. სად ჰქონდა ლატვიას მეტი მომენტი? სად დათვალეთ? რადგან კარისკენ გაუშვეს? მაგ, საგოლე იყო ყაზაიშვილის და კანკავას დარტყმები, მეკარე რომ საერთოდ არ განძრეულა....