თევზის გამყიდველის ვაჟის სიღარიბეში გატარებული ბავშვობა და ბრძოლა თავის დასამკვიდრებლად - ემილიანო მარტინესის ცხოვრება

არ­გენ­ტი­ნა 2022 წლის მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნია. ლი­ო­ნელ მე­სიმ გუ­შინ სა­ო­ცა­რი მატ­ჩი ჩა­ა­ტა­რა, სული და გული ჩადო გა­ჩემ­პი­ო­ნე­ბის­თვის და ფაქ­ტობ­რი­ვად, კი­დევ უფრო გა­იმ­ყა­რა ყვე­ლა დრო­ის სა­უ­კე­თე­სო ფეხ­ბურ­თე­ლის სტა­ტუ­სი.

არგენ­ტი­ნა-საფ­რან­გე­თის ფი­ნა­ლის ძი­რი­თა­დი დრო ან­გა­რი­შით: 2:2 დას­რულ­და, და­მა­ტე­ბით ტა­ი­მებ­ში გუნ­დებ­მა კი­დევ თითო-თითო გა­ი­ტა­ნეს.

და­მა­ტე­ბი­თი დრო­ის ბოლო წუთ­ზე საფ­რან­გეთს სამ­ხრეთამე­რი­კე­ლე­ბის კა­რის და­ლაშ­ქვრის იდე­ა­ლუ­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მი­ე­ცა - კოლო მუ­ა­ნი მე­კა­რეს­თან ერთი-ერ­თზე აღ­მოჩ­ნდა, თუმ­ცა ემი­ლი­ა­ნო მარ­ტი­ნეს­მა სას­წა­უ­ლი ჩა­ი­დი­ნა, მისი დარ­ტყმუ­ლი მო­ი­გე­რია და არ­გენ­ტი­ნა წა­გე­ბის­გან იხ­სნა.

პე­ნალ­ტე­ბის სე­რი­ა­ში

რა თქმა უნდა, კა­ტა­რის მუნ­დი­ა­ლის გმი­რი და ჩემ­პი­ო­ნა­ტის სა­უ­კე­თე­სო ფეხ­ბურ­თე­ლი ლი­ო­ნელ მე­სია, თუმ­ცა არი­ან სხვა ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბიც, რო­მელ­თა დამ­სა­ხუ­რე­ბაც არ­გენ­ტი­ნის გა­მარ­ჯვე­ბა­ში საკ­მა­ოდ დი­დია. ერთ-ერთი მათ­გა­ნი სწო­რედ ემი­ლი­ა­ნო მარ­ტი­ნე­სია.

დღეს ემი­ლი­ა­ნოს ის­ტო­რი­ას მო­გიყ­ვე­ბით, რო­მელ­მაც კარ­გი თა­მა­შის გარ­და, უხერ­ხუ­ლი, თით­ქმის უხამ­სი ჟეს­ტი­თაც დაგ­ვა­მახ­სოვ­რა თავი, რი­თაც ქარ­თვე­ლი გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბი, ცოტა არ იყოს, გა­ა­ღი­ზი­ა­ნა...

ემი­ლი­ა­ნო ფე­ხაკ­რე­ფით მი­ვი­და კარ­თან, შე­ი­ხე­და ოთახ­ში და და­ი­ნა­ხა, რომ იქ მამა ტი­რო­და, რომ­ელ­საც არ შე­ეძ­ლო გა­და­სა­ხა­დე­ბის გა­დახ­და, შინ ერთი პე­სოც კი აღარ იყო. ჩვე­უ­ლებ­რივ, მარ­ტი­ნე­სე­ბი ერთი თვე იხ­დიდ­ნენ დე­ნის გა­და­სა­ხადს, ერთი თვე კი - ბუ­ნებ­რი­ვი აი­რის, თუმ­ცა ოჯა­ხის მდგო­მა­რე­ო­ბა იმ­დე­ნად დამ­ძიმ­და, რომ ეს სქე­მაც აღარ ჭრი­და.


ემი­ლი­ა­ნო იშ­ვი­ა­თად ხე­დავ­და მა­მას - ის მუდ­მი­ვად მუ­შა­ობ­და. როცა ალ­ბერ­ტოს ვაჭ­რო­ბა არ მი­დი­ო­და, ოჯა­ხი საკ­ვე­ბის გა­რე­ში რჩე­ბო­და.

დი­ლა­ო­ბით სუ­ზა­ნა ემი­სა და მის ძმას ავ­ტო­ბუ­სის გა­ჩე­რე­ბამ­დე აცი­ლებ­და, შემ­დეგ იმა­ვე გა­ჩე­რე­ბი­დან სამ­სა­ხურ­ში მი­დი­ო­და. იმი­სათ­ვის, რომ ბავ­შვებს ეს­წავ­ლათ, ის და­მა­ტე­ბით მო­რი­გე­ო­ბებს იღებ­და და დღე­ში 12 სა­ათს მუ­შა­ობ­და. სუ­ზა­ნას სურ­და, რომ ბავ­შვე­ბის­თვის ისე­თი გა­ნათ­ლე­ბა მი­ე­ცა, რომ­ლი­თაც სხვა ცხოვ­რე­ბა­ში გარ­ღვე­ვის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა ექ­ნე­ბო­დათ.

რამ­დენ­ჯერ­მე მარ­ტი­ნე­სე­ბის სახ­ლს ქურ­დებ­მა მი­ა­კი­თხეს, თუმ­ცა იქ წა­სა­ღე­ბი არა­ფე­რი დახ­ვდათ. სა­პირ­ფა­რე­შო­საც კი არ ჰქონ­და კარი. ერთხელ ქურ­დებ­მა მარ­ტი­ნე­სე­ბის ძაღ­ლი პირ­და­პირ მათ სახ­ლში მოკ­ლეს.

ემი­ლი­ა­ნო მშობ­ლი­ურ ქა­ლა­ქ მარ-დელ-პლა­ტას­ში ( ბუ­ე­ნოს-აი­რე­სი­დან 400კმ-ში) თავს კარ­გად გრძნობ­და, დი­დად არაფ­რის ეში­ნო­და, იქ და­ბა­დე­ბუ­ლი ბიჭი ად­გი­ლობ­რივ გა­რე­მოს კარ­გად იც­ნობ­და. ამ­ბო­ბენ, რომ სა­ფეხ­ბურ­თი კლუბ "ინ­დე­პენ­დი­ენ­ტეს" სა­ფეხ­ბურ­თი სკო­ლა­ში პირ­ვე­ლად შე­ე­შინ­და. ემი მა­შინ 12 წლის იყო. სკო­ლა­ში მო­ზარ­დე­ბის ნა­წი­ლი პრო­ფეს­იო­ნა­ლურ ფეხ­ბურთზე სუ­ლაც არ ფიქ­რობ­და, ისი­ნი მო­იხ­მარ­დნენ ნარ­კო­ტიკს, ეწე­ოდ­ნენ, სვამ­დნენ. ამ გა­რე­მოს ვი­ღაც ვერ ეგუ­ე­ბო­და და ცრემ­ლი­ა­ნი თვა­ლე­ბით გარ­ბო­და სკო­ლი­დან, მაგ­რამ ემი­ლი­ა­ნო მიზ­ნი­დან გა­დახ­ვე­ვას არ აპი­რებ­და. ის "ინ­დე­პენ­დი­ე­ტე­ზე" ბავ­შვო­ბი­დან აფა­ნა­ტებ­და და ძი­რი­თად­ში მოხ­ვედ­რა­ზე ოც­ნე­ბობ­და. რამ­დე­ნა­დაც ოჯახს მო­მა­ვა­ლი ფეხ­ბურ­თე­ლის­თვის ბუ­ცე­ბის ყიდ­ვის შე­საძ­ლებ­ლო­ბაც არ ჰქონ­და, კლუბ­მა ნი­ჭი­ერ ბი­ჭუ­ნა­ზე სრუ­ლად აიღო პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა.