გიორგი დევდარიანი: ჩემი იმედი ფუჭი აღმოჩნდა

მარაზმი ისაა, რომ გუნდის ყველაზე ძლიერი ფეხბურთელი - ილურიძე მიდის. თან მიდის გუნდში, რომელიც ჩვენზე სუსტი აღმოჩნდა. იგივე სიტუაცია იყო შარშან მათე ვაწაძესთან დაკავშირებითაც. ერთი კაცი თამაშს ვერ იგებს, კლუბს კიდე არ შეუძლია გოლის გატანა მაშინ, როცა ეს საჭიროა. მხოლოდ კონტრ-შეტევებზე თამაშით შორს ვერ წახვალ.

სანამ გუნდს არ შეეძლება, წამყვანი ფეხბურთელები იმდენი ხნით შეინარჩუნოს, რომ შეთამაშება მოახერხონ ერთმანეთთან, მუდამ ასეთ ნეხვში ვიქნებით. მასტერკლასი ჩაგვიტარეს მართლა და პირველ რიგში სათამაშო დისციპლინისა და მომენტების გამოყენების ხარჯზე. დოლიძე კიდევ არ ყოფილა ისეთი თავდამსხმელი, რომ ერთეული მომენტი საჭირო დროს გამოიყენოს. დოლიძეს არაფერს ვერჩი, საქართველოსაც არ ჰყავს ასეთი, არველაძის შემდეგ მაღალი დონის, კარგი დამრტყმელ-შემსრულებელი თავდამსხმელი არ გვყოლია.

ილურიძეც შემეცოდა... მიიღებდა ბურთს, დაესეოდა ეს ხალხი, ათრევდა ბურთს, გამოძვრებოდა 4 კაციდან, მაგრამ კაციშვილი არ ჰყავდა, რომ გახსნოდა. გორელიშვილითაც არ დავრჩენილვარ მოხიბლული.

ნებისმიერ შემთხვევაში, დასაფასებელია დილას ასეთი მოდნომება და ამ ეტაპზე გასვლა, მაგრამ ფლეიოფებზე ასე თუ ისე მიჩვეულები ვართ ქართულ კლუბებს, იმის იქით კი საქმე ვერა და ვერ მიდის და თუ ასე გაგრძელდა, კიდევ დიდი ხანი ვერც წავა.

პ.ს. ტოტენჰემზე უფრო ძლიერ მოწინააღმდეგეებსაც ხვდებიან დინამოზე სუსტი გუნდები, მაგრამ ასე უშანსოდ არ აგებენ.

დავიდი მართალია, გულვერდ თომაშვილი მოწინააღმდეგისთვის გოლის გასაღებია. ილურიძეს კი თუ კი გათიშავ, "დილა" ფაჩიკოს გარმონივით იშლება. დევდარიანს კი სხვა ტაქტიკის აუცილებლობის საჭიროების დაშვებაც აზრშიც არ აქვს.