არსენ ვენგერი საფეხბურთო სამყაროში მრავალი მიზეზის გამოა ცნობილი. მათ შორის იმით, რომ 17 წელია "არსენალის" მთავარი მწვრთნელია და ჯერ ერთხელაც არ მომხდარა, რომ ფრანგს გუნდი ევროთასებზე ვერ გაეყვანა. 2013/14 წლების სეზონი კი "მეთოფეებისთვის" ზედიზედ მე-14 იქნება ჩემპიონთა ლიგაში. ასეთი სტაბილურობით ბევრი ევროპული გრანდი ვერ დაიკვეხნის. ამას გარდა ვენგერი ცნობილია, როგორც გამორჩეული გონების პატრონი.
ჩრდილოლონდონელთა დამრიგებელი აზიური ტურნეს დროს ბიზნესსექტორის წარმომადგენლებს შეხვდა და მათ შეკითხვებს უპასუხა. "მირორმა" მასალა რამდენიმე დღის წინ გამოაქვეყნა, რომელსაც შემოკლებით გთავაზობთ.
- მძაფრი კონკურენციისა და უზარმაზარი ბაზრის
- ჩვენი ერთ-ერთი უპირატესობა ახალგაზრდებთან მუშაობაა. ამით სახელი გვაქვს განთქმული. მთავარია, მოტივირებული ფეხბურთელი ამოიცნო. ჩემთვის ასეთია მოთამაშე, რომელიც ყველაფერს გააკეთებს, ოღონდაც მიზანს მიაღწიოს. უნდა გვესმოდეს, რომ ეს ფაქტორი ძალიან მნიშვნელოვანია, მაგრამ მარტო ამის იმედად ვერ ვიქნებით. საჭიროა მყარი ფსიქოლოგია და შეუპოვრობაც.
თავის საქმეში წარმატებულ ადამიანებს მარტო მონდომება კი არა, სტაბილური გეგმაც სჭირდებათ მიზნის მისაღწევად. ალბათ შეგხვედრიათ ადამიანები, რომლებიც 1 იანვარს დიეტაზე სხდებიან. ზოგი ორ კვირაში ნებდება და მხოლოდ გამორჩეულები უძლებენ ივნისის ბოლომდე. ჩვენ ისინი გვაინტერესებს, რომლებმაც ბოლომდე გაუძლეს ცდუნებას, მომთხოვნები საკუთარი თავისა და გარშემომყოფთა მიმართ.
- სად ეძებთ ტალანტებს?
- მთელ მსოფლიოში. ეს არც ისე რთულია პროცესია. ძალიან დიდი ხანია, რაც ფეხბურთში ვარ და გულწრფელად მაკვირვებს ის, თუ რამდენად შეიცვალა ეს სამყარო. ათეული წლების წინ უბრალო საიტამელ ბიჭს შანსი არ ექნებოდა, რომ მსოფლიო კლასის ფეხბურთელი გამხდარიყო. ახლა ეს უკვე შესაძლებელია. თუკი გაქვს ნიჭი და მიზანმიმართული ხარ, შანსს ყოველთვის მიიღებ.
- თქვენ მაღალანაზღაურებად მოთამაშეებთან გიწევთ მუშაობა. რამდენად სპეციფიკურია ასეთ ხალხის ხელმძღვანელობა?
- ადამიანი, რაც უნდა დიდი ვარსკვლავი იყოს, მზადაა მოგისმინოს, თუკი ამისგან სარგებელს მიიღებს. ყველას მხოლოდ ის აინტერესებს, მოახერხებ თუ არა მისგან ძლიერი ფეხბურთელის ჩამოყალიბებას. არის ჭეშმარიტების მომენტები. ფეხბურთელები გიყურებენ და თავისთვის ასკვნიან. თუკი თქვეს "დიახ", მაშინ პატივს გცემენ. შემდგომ აინტერესებთ, გუნდი არის თუ არა მზად წარმატებებისთვის. მსგავსი პრობლემა ჩვენ წლების განმავლობაში გვაწუხებდა.
- დიდი სხვაობაა საფეხბურთოსა და ბიზნესმენეჯერს შორის?
- დიდი არაფერი. ერთადერთი განსხვავება ალბათ ის არის, რომ ბიზნესში ზრდასრული ადამიანების ხელმძღვანელობა გიწევს. ფეხბურთში კი არიან 18-20 წლის ბიჭები, რომელთა მხრებზე წარმოუდგენელი ტვირთია მოკიდებული. განსაკუთრებით მაშინ, როცა ის 60 ათასი მაყურებლის წინაშე თამაშობს. არ ვიცი, რას შეიძლება გრძნობდეს თითოეული თქვენგანი 20 წლის ასაკში, როცა უკვე პოპულარული და მდიდარი ხარ. ამ ყველაფერთან გამკლავება არც ისე იოლია. მნიშვნელოვანი სხვაობაა ასევე სამუშაო გარემოში. ოფისში შეიძლება შენი შესაძლებლობები სრულად არც დაგჭირდეს, ფეხბურთში კი პოტენციალის 70%-ის გამოვლენა ცუდი ტონია. სწორედ ამ დროს ეწყება გუნდს პრობლემები. ჩვენს სამყაროში მხოლოდ 100%-ია მისაღები.
- ძირითადად რის ხარჯზე იქმნება გამარჯვებული გუნდი?
- ამ დროს სუსტი წერტილი არ უნდა გქონდეს. გუნდში უნდა იყვნენ ფეხბურთელები, რომელთაც ინდივიდუალურად შეუძლიათ თამაშის ბედის გადაწყვეტა. საჭიროა ძლიერი მეკარე და დაცვის ხაზი, ფეხბურთელი, ვინც გადამწყვეტ მომენტში პასს გააკეთებს და ის, ვინც გაიტანს. ყველაფერი დანარჩენი გუნდურ სულზეა დამოკიდებული.
- "არსენალში" მულტიკულტურული გარემოა. როგორ უმკლავდებით ამას?
- ჩვენ ჩვენს კულტურას ვქმნით. წლების განმავლობაში 18 ეროვნების წარმომადგენელთან მიმუშავია. რთულია ერთნაირ ყალიბზე ყველა მათგანის მორგება, რადგან თითოეულს თავისებური ხედვა აქვს ისეთ მარტივ რამეზეც კი, როგორიც არის პუნქტუალობა. ფრანგისთვის ნორმაა 5 წუთით დაგვიანება, იაპონელისთვის კი წესებიდან გადახვევა, თუკი 5 წუთზე ადრე არ მოვიდა. ეს ნიშნავს, რომ უნდა შეიქმნას გარემო, სადაც ყველა შეთანხმდება თამაშის წესებზე.
- განსაკუთრებული მეთოდები თუ გაქვთ გუნდის მოტივაციის ასამაღლებლად?
- ჩვენ ვცხოვრობთ ეპოქაში, სადაც გარშემო მყოფები არასოდეს მოგცემენ უფლებას, დაივიწო შენი სუსტი მხარეები. ჩემი მხრივ მირჩევნია, რომ ბიჭებს მათი პლუსები შევახსენო ხოლმე. იდეალური არავინ არ არის, მაგრამ ჩვენ ამ პირობებშიც კი შეგვიძლია ვიყოთ წარმატებულები. ფეხბურთელებმა არ უნდა დაივიწყონ თავიანთი დადებითი მხარეები. წარმატება ცხოვრებაში დამოკიდებულია გარშემო მყოფ ადამიანებთან ეფექტურ თანაცხოვრებასა და შენს ინდივიდუალურ თავისუფლებას შორის ბალანსზე. დასავლეთის სამყარო განსაკუთრებულად სწყალობს ამ უკანასკნელს. მთავარია, წარმატებული იყო ინდივიდუალურად მიუხედავად იმისა, თუ რა გზის გავლა მოგიწევს ამისთვის.
იაპონიაში წარმატება დიდწილად გარემოსთან ადაპტაციით მიიღწევა. ამ ქვეყანაში შენი გამარჯვება დამოკიდებულია იმაზე, რამდენად უწევ ანგარიშს კოლექტიურ სულს. პიროვნულ თავდადებას ამ დროს ხანდახან უფრო ნაკლები ყურადღება ექცევა, ვიდრე კოლექტიურს. ევროპაში საზოგადოება სულ სხვა გზით განვითარდა. ბედნიერების შეგრძნება დამოკიდებულია ამ ორ პოლუსს შორის იდეალურ ბალანსზე. მთავარია, კარგმა ფეხბურთელმა ერთდროულად იგრძნოს, რომ შეუძლია თავის გამოჩენა, მაგრამ ამავდროულად გუნდისთვისაც სასარგებლო იქნება. თუკი ამ ორიდან ერთ-ერთი ფაქტორი არ არის, შეუძლებლია ბედნიერი იყოთ. გუნდური სპორტის ბუნება სწორედ ასეთია.
- როგორ ექცევით იმათ, ვინც საკუთარ მიზანს ვერ აღწევს?
- თუკი ფეხბურთელს არ უნდა მიზნის მიღწევა, ყველაზე რადიკალურ ზომას მივმართვთ და მასზე უარის ვიტყვით. ერთ-ერთი ყველაზე რთული მომენტი სწორედ ეს არის. გუნდში მყავს 25 ფეხბურთელი, რომელიც იბრძვის იმისთვის, რომ შაბათს გუნდის სასტარტოში აღმოჩნდეს. პარასკევს საღამოს კი 14 ფეხბურთელს თამაშგარეში ვტოვებ და ორშაბათს მათთან საუბარს ვიწყებ სიტყვებით - მოდი, ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ, თქვენ ჯერ კიდევ გაქვთ შანსი.
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
ასევე იხილეთ:
არსენ ვენგერი სხვაგვარად აჭიკჭიკდა
