სადაა ბურთი?ვინც კალათბურთში "გვარიანად ჩახედულია" უნდა იცოდეს, რომ ყველა გუნდს თავისი "ძირფესვეული" საიდუმლო აქვს. ეს გამოიხატება ბურთის ტარებაში, პასის მიწოდებაში, თუ სროლის კლასში. რა თქმა უნდა, პატარ-პატარა საიდუმლო მუღამები ჩვენც გვქონდა. ასეთს ვერავინ გასწავლის. თვითონ უნდა აღმოაჩინო.
ჩვენი "სეკრეტები" ჩვენც გვქონდა. უკვე საკმაო დროა მის შემდეგ გასული და არა მგონია ვინმემ "მოგვპაროს" და მიითვისოს. მოკლედ, იმ შემთხვევაზე გიამბობთ, რაც მართლაც კურიოზულად შეიძლება ჩაითვალოს და არა მხოლოდ ერთი. მივყვეთ თანმიმდევრობით.
შემთხვევა - I
1977 წელია. მა
ახლა არ მახსენდება და ერთ "გოიმ" გუნდს ვეთამაშებით. აშკარად წინ ვართ და ასეთ დროს შაყირის ხასიათზე დგება გუნდი.
ჩავიგდე ბურთი ხელში და უნდა "გავფრინდე" მოწინააღმდეგის ფარისკენ, მაგრამ რაკი ანგარიში აშკარად ჩვენს სასარგებლოდაა, "ფოკუზი" განვიზრახე:
დამინახეს თუ არა მოწინააღმდეგეებმა ბურთით ხელში - მყისიერად დაიძაბნენ. ჩვენს კალათბურთელ გულდედავას - მოულოდნელად უკან შემოვუარე და სპეციალურად ("ფოკუზისთვის") დოინჯშემოყრილს, ზურგ უკან - მომზადებულ (წინასწარ ათასჯერ დამუშავებული იყო) იდაყვებში შევატოვე ბურთი და ცარიელი გავვარდი იმათი ფარისკენ.
დამედევნა მთელი გუნდი, არიქა - ვიღუპებითო, არიან ერთ ყვირილ-ჟრიამულში - "არ გაუშვათ, დაიჭირეთ"! - მაგრამ ბურთი სადაა? ხელში ბურთი არ მიჭირავს.
- არიქა, მოგვატყუაო - იყვირა რომელიღაც იმათიანმა და გავარდა გულდედავასკენ. სანამ ეს "მოქცევა" დამთავრდებოდა, მე გულდედავამ პირდაპირ ფარის ქვეშ მომაწოდა და თრახ! იმის შემდეგ მე რომ ბურთს მივიღებდი, ყველანი გულდედავას ურტყამდნენ ალყას.
შემთხვევა - II
1981 წელია. კუიბიშევის ნაკრებს ვეთამაშებით. ძალიან დაძაბული მატჩია და ძალიანაც გაგვიჭირდა. გაჭირვება რა სათქმელია, რომ თამაშობ, ბოლომდე უნდა დაიხარჯო, მაგრამ არის მომენტები - თავდადებაც რომ არ გშველის და ეს ეპიზოდიც ზუსტად მის საილუსტრაციოდ გამახსენდა. კუიბიშევის გუნდში თამაშობდა ძალიან ტანმაღალი კალათბურთელი - სიზენკო. როგორც საყოველთაოდ ცნობილია, ყველა ათლეტური აღნაგობის კალათბურთელი, თავისებურად მძიმე და ზანტია. ეს სიზენკოც ზუსტად ასეთი გახლდათ.
ახლა შევეცდები მთელი მაშინდელი სიტუაცია თვალწინ წარმოგიდგინოთ. სანამ მე ამას ავხსნი კარგა 5 წუთი გავა, მაგრამ ეს მომენტი მაშინ სადღაც 10-15 წამში მოხდა.
მაშ ასე: შემოგვიტიეს კუიბიშეველმა კალათბურთელებმა და ბურთი - რა თქმა უნდა, ამ ტანმაღალ ათლეტ სიზენკოს გადააწოდეს. დავეხვიეთ ჩვენები და იმდენი ვივაჟკაცეთ, რომ სროლა არ წაუვიდა, ბურთი ჩვენ მოვიგდეთ ხელში და გავფრინდით მთელი შემადგენლობით მეტოქის საჯარიმოსკენ. ისე აგიხდეთ ყველაფერი კარგი - სიზენკო ზანტი იყო, ერთი ორი ნაბიჯი კი გადმოდგა და რას დაგვეწეოდა! დარჩა ჩვენს საჯარიმოსთან.
ტყორცნა არც ჩვენ გამოგვივიდა და იმათმა გრძელი პასით ჩვენს კართან ახლოს დარჩენილი ეს "ვერზილა" მოძებნეს. ისარივით გავვარდი და ამ ვეებერთელამაც შემართა ბურთიანი ხელები. უნდა დავაფარო... უნდა დავაფარო! - გამიელვა გუნებაში და ავიწიე ნახტომით, რაც კი შემეძლო და - პშშშ! - ჩავუქროლე ამ კაცს.
სულ ჰაერში ხომ არ ვიქნებოდი და დავხტი ძირს. რას ხედავს ჩემი თვალები, ამ უზარმაზარ მასას არც კი უგრძვნია, რა თავგამეტებით "დავაფარე" და გავცდი, "კინ-კონგივით". გაკვირვებულად დახედა ბურთს (ნამდვილად ბურთია თუ არაო) და ისე რომ ფეხის წვერებზე არ აუწევია (არათუ - ახტა სროლის წინ), მშვიდად "ჩადო" ბურთი ჩვენს კალათში.
სხვათა შორის, ჩვენ გვყავდა ტანმორჩილი (შედარებით) კალათბურთელები, რომლებიც სროლით გამოირჩეოდნენ. კალათბურთი მიზანი, თვალი და ხელის სიზუსტე უფროა, მაგრამ იმ ამბის შემდეგ დავრწმუნდი, რომ სიმაღლეც აუცილებელი ყოფილა.
შემთხვევა - III
1969 წელია. თბილისში თანამემამულე კლუბს ვეთამაშებით. ჩვენს გუნდში ძალიან იმედისმომცემი კალათბურთელი ნუგზარ ჭეიშვილი თამაშობდა. მაშინ მთელ ქალაქს მისი სახელი და გვარი ეკერა პირზე.
- ჭეიშვილი კალათბურთის ვირტუოზია.
- ნუგზარი ჩვენი სიამაყეა!
- ნუგზარის იმედი გვაქვს, თუ არა...
ხშირად გაისმოდა ქართველ ფანებში ეს ელვასავით დაკლაკნილი და მორბენალი ფრაზა - ფრაზები.
მართლაც ასეთი იყო ჭეიშვილების სიამაყე. ცოდვა გამხელილი სჯობს და მაგარ ფორმაში იყო იმ წელს, რომ არა ერთი ინციდენტი, რომელიც ზემოთ დავიწყე და ქვემოთ მოგახსენებთ:
ის მატჩია და მთელი დარბაზი სკანდირებს:
- ჭეი... ჭეი... მიდიიი.
- ჩაგლიჯე კალათი ნუგზაარ!
და აი, ნუგზარმა მიიღო ბურთი, წამსვე მომძებნა და მომაწოდა, მომაწოდა და წინ გაიჭრა. იმწამსვე დავუბრუნე ბურთი, მაგრამ ნუგზარი მაგარ გარემოცვაში მოხვდა. ტრიალებს ბურთიანად და ტრიალებს, მაგრამ არ აძლევენ გასაქანს. ყველა მხრიდან - საითაც კი შებრუნდა აფარებენ. დაესხა თავბრუ კაცს ამდენ ტრიალში.
- მომაწოდე ბიჭო ბურთი ჩქარა! - ვუყვირე კარგ პოზიციაში მდგომმა. ნუგზარი რისი ნუგზარი იყო მაყურებელი გაეწბილებინა და მისი ყრუ პასუხიც წყალქვეშა გემის განწირული ხმის ანალოგი იყო:
- შენ (ამ შემთხვევაში მე მიგულისხმა) რატომ უნდა მოგაწოდო, რა, მე ვერ ჩავაგდებო? (რა თავმოყვარეა ქართველი კალათბურთელი), ამდენი ტრიალით გაბრუებულმა ტყორცნა როგორც იქნა და... ბურთი ჩვენს კალათში ჩასრიალდა.
დარბაზში სამარისებური სიჩუმე ჩამოვარდა. ერთ წამში მაყურებლებიდან ვიღაცამ იყვირა:
- დაგვღუპე ნუგზააააარ?! - და...
იმის შემდეგ ნუგზარი მორჩილად ანაწილებდა ბურთს თანაგუნდელებზე.
მურმან მერკვილიშვილი
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
