TimeLine: "მილუოკი" საქართველოს ნაკრები რომ იყოს...

ევროპის ჩემპიონატის წილისყრის შემდეგ სპეციალისტთა უმეტესობა ჩვენი ჯგუფის გუნდებს ასე ახარისხებს: ფავორიტთა ტრიო (სლოვენია, ხორვატია და საბერძნეთი) და აუტსაიდერები (საქართველო, მაკედონია, ჰოლანდია), რომლებიც მერვედფინალში გამსვლელი მეოთხე ადგილისთვის იბრძოლებენ.

დარწმუნებული ვარ, ბევრი ქართველი ამ მოსაზრებას არ ეთანხმება, თუმცა არც აუტსაიდერის მანტიაა ურიგო რამ - დროულად უნდა გაიძრო და ფავორიტებში ჩაეწერები.

ასე დაემართა ზაზა ფაჩულიას "მილუოკი ბაქსს", რომელიც სეზონის დაწყებამდე სპეციალისტებს აღმოსავლეთის კონფერენციის აუტსაიდერად მიაჩნდათ, თუმცა დღეს 16 გუნდში მე-6 პოზიციაზეა და ისე თამაშობს, რეგულარული ეტაპის დასრულებამდე ცხრილში დაწინაურებაც შეუძლია. პლეი ოფის საგზური კი თითქმის განაღდებული აქვს.

საქართველოს ნაკრებისთვის "მილუოკი" მისაბაძი მაგალითია. ჩვენი ეროვნული გუნდიც არ მიიჩნევა ევრობასკეტი 2015-ის ფავორიტად, მაგრამ პლეი ოფში უნდა გავიდეს. თუ ისევე ითამაშა, როგორც "ბაქსი" ასპარეზობს, ნამდვილად გავა.

ჩვენც გვყავს ქართველი ანტეტეკუნმპო (თორნიკე შენგელია ამერიკელმა ექსპერტებმა ბერძენზე ადრე შეამჩნიეს), ჩვენც გვყავს მფრინავი პარკერი (სანიკიძე NBA-ს 2004 წლის დრაფტზე "ატლანტამ" აირჩია და "სან ანტონიოს" დაუთმო), ჩვენც გვყავს სამქულიანების ოსტატი მეიო (მარკოიშვილის სამქულიანს არაერთი დიდი გუნდი მოუკლავს), ჩვენც გვყავს ბრენდონ ნაითი (გამთამაშებელი გიორგი ცინცაძე) და ჩვენც გვყავს ზაზა ფაჩულია, ოღონდ თეთრ-წითელ ფორმაში გამოწყობილი.



სწრაფი შეტევა "მილუოკი ბაქსის" საფირმო ნიშანია. გუშინდელ მატჩში, "საკრამენტოსთან", პირველ ტაიმში ვისკონსინელები თავქუდმოგლეჯილები გარბოდნენ იერიშზე, თითქოს ბავშვები ყოფილიყვნენ და მწვრთნელს დაფაზე არაფერი დაეხაზოს.

გგონიათ, "მილუოკის" თავკაც ჯეისონ კიდს დაფა არა აქვს? აქვს, მაგრამ იცის, რომ ანტეტეკუნმპო, ნაითი, დადლი, მიდლტონი, მეიო, ბეილსი ინდივიდუალურად ძლიერი კალათბურთელები არიან, კაცის მოტყუება მათთვის მზესუმზირის კნატუნივითაა და სწრაფი შეტევის ხარჯზე მოწინააღმდეგესთან უპირატესობის მოპოვებაც შეიძლება. მოიპოვეს კიდეც, რის შემდეგაც "მილუოკი" პოზიციურ შეტევაზე გადავიდა და მშვიდად მიიყვანა მატჩი გამარჯვებამდე. როგორია "ბაქსის" პოზიციური შეტევა, ამაზე ქვემოთ მოგახსენებთ.

საქართველოს ნაკრებიც ევროპაში ერთ-ერთი ყველაზე სწრაფი გუნდია. თუ შარშანდელი შესარჩევის მატჩებს გავიხსენებთ (დინჯად ვთამაშობდით), ზოგს ჩემი სიტყვები შეიძლება სასაცილოდაც არ ეყოს, მაგრამ აქვე განვმარტავ: ჩვენი ნაკრების კალათბურთელებს მილუოკელებივით შეუძლიათ სწრაფ თამაშში ნებისმიერი მოწინააღმდეგე დაჯაბნონ, მაგრამ ამას ხშირად არ აკეთებენ. ...გააკეთეს 2012 წელს ბოსნიაში, როცა სანიკიძე და შენგელია რეაქტიული თვითმფრინავებივით შედიოდნენ და ბომბავდნენ მასპინძელთა კალათს, რასაც სამქულიანები დაემატა და 19 ქულით დავწინაურდით. თუმცა მეორე ტაიმში თამაში დავაწყნარეთ და მოპოვებული უპირატესობაც გავანიავეთ (მინიმალური სხვაობით ვიმარჯვეთ).

თუ გამოგვდის, რატომ არ ვთამაშობთ სწრაფ კალათბურთს? იმიტომ, რომ გუნდი არ გადაიღალოს და ბოლო წუთებს ენერგიულად შეხვდეს. მწვრთნელი, იგორ კოკოშკოვი 7-8 კალათბურთელს ეყრდნობა. მაღალ ტემპში თამაში მათ დაღლას გამოიწვევს, რაც ბოლო წუთებზე შეიძლება ძვირად დაგვიჯდეს. გამოსავალი არსებობს, ოღონდ, მასზე მსჯელობა მომდევნო ქვეთავს მივანდოთ.

კალათბურთი ფეხბურთისგან იმით განსხვავდება, რომ მწვრთნელს შეუძლია მოთამაშე სულის მოთქმის მიზნით მოედნიდან თუნდაც ორი წუთით გაიყვანოს. დასვენებული მოთამაშე კი დაღლილზე გაცილებით სასარგებლოა, მთავარია იგი სკამზე იმდენ ხანს არ დარჩეს, რომ რიტმიდან ამოვარდეს. "მილუოკი ბაქსის" თავკაც ჯეისონ კიდის კარგად მოეხსენება, რომ მისი გუნდი განსაკუთრებულად ენერგიული ბოლო მეოთხედში უნდა იყოს, რადგან მსოფლიოს უპირველეს ლიგაში, NBA-ში თამაშობს. სწორედ ამიტომ, ერთმანეთს ანაცვლებს სამ გამთამაშებელს, ნაითს, ბეილესსა და გუტიერესს.

მსროლელად და მსუბუქ ფორვარდად დადლი, ანტეტეკუნმპო, მიდლტონი და მეიო ჰყავს, მძიმე ფორვარდად - ობრაიანტი, ილიასოვა და კენიონ მარტინი.

ცენტრის პოზიციაზე სეზონის დასაწყისში ერთმანეთს სამი კალათბურთელი ცვლიდა - ფაჩულია, ჰენსონი და სენდერსი. სადღეისოდ მათ სენდერსი გამოაკლდათ და ზაზა და ჰენსონი ინაწილებენ ცენტრისთვის განკუთვნილ დროს.

მარათონული სეზონის განმავლობაში გუნდს ხან პარკერი გამოაკლდა, ხან ილიასოვა, ნაითი, ფაჩულია, მაგრამ "მილუოკის" თამაშზე ეს ნაკლებად მოქმედებს. იმიტომ, რომ მწვრთნელს ყოველ პოზიციაზე სამი კანდიდატი ჰყავს. თან ისეთები, ყოველ მატჩში რომ ათამაშებს და სათანადო კონდიციებში ჰყავს.

საქართველოს ნაკრებში 2014 წელს სხვაგვარი სიტუაცია იყო: პლეიმეიქერი გიორგი ცინცაძე, არც მეტი, არც ნაკლები, 38.2 წუთს თამაშობდა. გამოდის, რომ იგი ფაქტობრივად არ ისვენებდა. არადა, ყველაზე დიდი დატვირთვა გამთამაშებელზე მოდის და სწორედ მას სჭირდება ენერგია ბოლო წამებზე თამაშის დასალაგებლად, "ასარევად", თუ ასასწრაფებლად. ეს იგორ კოკოშკოვმაც იცის, რომელმაც ჩვენთან ინტერვიუში აღნიშნა: ევროპის ჩემპიონატზე ექვს დღეში ხუთი მატჩის ჩატარება გვიწევს და მაქსიმალურად უნდა ვეცადოთ ყველა კალათბურთელის გამოყენებას, წინააღმდეგ შემთხვევაში მიზნის მიღწევა გაგვიჭირდებაო.

სწორედ ამიტომ, ხშირად უნდა ცვალონ ერთმანეთი გიორგი ცინცაძემ, ლაშა გამყრელიძემ (რომელსაც მწვრთნელი გუნდში 2012 წლის შემდეგ აღარ იწვევს) და კიდევ ერთმა პლეიმეიქერმა (ოთარ ფხაკაძემ, ბექა წივწივაძემ, ირაკლი ჩლაიძემ...) ან სულაც ნატურალიზებულმა ამერიკელმა, სავარაუდოდ რიკი ჰიკმანმა.

"მილუოკის" საინტერესო ტაქტიკა აქვს: როცა ზაზა ფაჩულია მოედანზეა, იგი მეტოქის ფარქვეშ შედის, დანარჩენი ოთხი კი პერიმეტრზე მოძრაობენ, თუ საჭიროა, სხვადასხვა კუთხიდან სტყორცნიან სამქულიანებს, თუ საჭიროა, საჯარიმოში შერბიან და ზუსტი პასის შემდეგ შეტევას ორი ქულით ამთავრებენ.

"ბაქსი" იმიტომაცაა აღმოსავლეთის კონფერენციაში მეექვსე ადგილზე, რომ მრავალფეროვნად უტევს: მეტოქეთაგან არავინ იცის, ხუთიდან რომელი მილუოკელისგან როდის და რომელი წერტილიდან ელის ხიფათი. ზაზა ფაჩულიაც თამამად სტყორცნის შორეულ ორქულიანებს და მიზანსაც აღწევს.

ზაზა საქართველოს ნაკრებშიც ცენტრის პოზიციაზეა, იგი თვითონაც ხშირად უტევს და თანაგუნდელებსაც უთავისუფლებს ზონებს ფარქვეშიდან ბურთის ჩასაგდებად, არც პასებს იშურებს (პორტუგალიასთან 9 შედეგიანი გადაცემა მიითვალა). თუმცა საქართველოს ნაკრებს მაინც აკლია მრავალფეროვნება შეტევაში.

განვლილ შესარჩევზე თამაშის მოგებას უმთავრესად ფარქვეშ უპირატესობის მოპოვებით ვცდილობდით, მაგრამ ევრობასკეტზე თანაბრად უნდა მივაქციოთ ყურადღება პერიმეტრსაც და საშუალო დისტანციიდან (ეს საქართველოს ნაკრების მთავარი ნაკლია, უბრალოდ იმიტომ, რომ ძალიან იშვიათად ვტყორცნით საშუალოებს) სროლებს. ამას თუ მაღალ ტემპში თამაშს დავურთავთ, ევრობასკეტზე ხორვატიიდან საფრანგეთში მერვედფინალის სათამაშოდ აუცილებლად გადავალთ.

იგორ კოკოშკოვს ნამდვილად აქვს რესურსი, ყველა ლიდერი საკმარისად დაასვენოს და 40 წუთი მაღალ სისწრაფეზე, მაღალ დონეზე ჩაატაროს.

მსროლელის პოზიციაზე ერთმანეთს კარგად შეენაცვლებიან მარკოიშვილი, ფაცაცია, ლეჟავა, ჰიკმანი და სანაძე. მანუს, ფაცაციასა და დუდას მსუბუქი ფორვარდობაც შეუძლიათ, თუმცა ამის აუცილებლობა ნაკლებად იქნება, რადგან საქართველოს ნაკრებს ჰყავს სანიკიძე, შენგელია და ბურჯანაძე.

ისიც უნდა ითქვას, რომ ამ ტრიოს მხოლოდ მესამე ნომრად გამოყენების ფუფუნება ჩვენს ნაკრებს არა აქვს, ამიტომ, სიტუაციისდა მიხედვით სამივეს შეუძლია მძიმე ფორვარდად თამაში. შეუძლია კი არა, დარწმუნებულნი ბრძანდებოდეთ, ხორვატიაში ხან ერთს, ხან მეორეს და ხან მესამეს მეოთხე ნომრად აუცილებლად ვიხილავთ.

ამავე პოზიციის მოთამაშეა ნიკა მეტრეველი, ბოლო დროს კი იტალიაში შესანიშნავად ათამაშდა გიგა ჯანელიძე, რომლის გასინჯვა ნამდვილად შეიძლება. ნიკა ცქიტიშვილი? ეს ის კალათბურთელია, წლების განმავლობაში საქართველოს ნაკრების ღირსებას რომ იცავდა, ხოლო წლეულს საუკეთესო სეზონს ატარებს, ერთ მატჩში 52 ქულამდეც ადის...

ცენტრის პოზიციაზე ევროპაში ბევრს ვჯობნით: ფაჩულია-შერმადინი. ის კი არა, თავისუფლად შეიძლება ამ ორი ტანმაღლის მოედანზე ერთდროულად დაყენება, რაც კოკოშკოვმა 2012 წელს ჰოლანდიაში გააკეთა და როგორც შემდეგ აღნიშნა, კმაყოფილი დარჩა. ნაკრებში სხვადასხვა დროს ცენტრად ცქიტიშვილი, მეტრეველი, შარაბიძეც თამაშობდნენ.

რამდენი კალათბურთელი დავასახელეთ? თორმეტს ნამდვილად გავცდით. არადა საევრობასკეტო განაცხადი 12 კაცს არ უნდა გასცდეს. ოღონდ, აქედან 8 დამრტყმელი და 4 წუთების მაძიებელი არ უნდა იყოს. "მილუოკი ბაქსის" თამაში რვა კალათბურთელზე რომ გადადიოდეს, დღეს აღმოსავლეთის კონფერენციის აუტსაიდერთა შორის იქნებოდა.

ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"