ერთია სურვილი და მეორე საშუალება-შესაძლებლობა - მადლობა "ბორჯღალოსნებს"

ბევრ რამეში შეიძლება დაეთანხმო ავტორს გარდა ამ ფრაზისა -"ძალიან სერიოზული ინვესტიციებით. ამის გაკეთება კი მხოლოდ სახელმწიფოს ხელეწიფება". ბოდიშით მაგრამ ქვეყანაში სადაც მხოლოდ სახელმწიფოს ხელეწიფება ფეხბურთის, ჭიდაობის, ძიუდოს, კალათბურთის, რაგბის და კიდევ სხვა ბევრი რამის გაკეთება, ასეთ ქვეყანაში არც ფეხბურთი, არც კალათბურთი, არც რაგბი არ განვითარდება და წარმატებაც მხოლოდ ეპიზოდური და იშვიათი იქნება. საჭიროა გამოვიდეთ ამ საბჭოთა ყოვლის შემძლე და ყოვლის პარტონი სახელმწიფოს ქვეშევდომობიდან და ცრუ იმედებიდან. ისიც ნუ დაგვავიწყდება, სახელმწიფო დაფინანსება სპორცმენებისგან და ფედერაციებისგან უსიტყვო პოლიტიკური ერთგულების მოთხოვნის საფრთხესაც შეიცავს, რისი მაგალითი ახლაც და წარსულშიც ძალიან ბევრია, რაც სპორტული ბიუროკრატიის პოლიტიზაციის და გახრწნის გზაა. ანომალია როდესაც სპორცემენიც და გაჭივრებული პენისონერიც შესაბამისად ხელფას და პენსიას ბიუჯეტიდან იღებს. ის რაც უდავოდ სახელმწიფოს პასუხისმგებლობა ესაა ქვეყნის ეკონომიკის განვითარების უზრუნველყოფა, და ისეთი გარემოს შექმნა სადაც კერძო სექტორს სპორტში ფულის ჩადების ფინანსური დაინტერესება ექნება.ამიტომ, ვფიქრობ რომ ამ საკითხზე სპორტულმა ჟურნალისტებმაც უნდა იფიქრონ და სახელმწიფოს წინაშე პრობლემები სწორად დასვან.

2016 წლიდან ვეღარ ვვითარდებით,რატომ?პირველი ის რომ ჩვენს რაგბში პოლიტიკა შეიჭრა და მენეჯმეტში ახლობლობით სსრკ-ას რაგბის საზოგადოება დაბრუნდა,და მეორე უუნარო მსოფლია რაგბის ფედარაცია იმას ვერ გვიხერხებს რომ ტიერ 1 ის გუნდებს ხშირად შევხდეთ.ასე რომ ერთ ადგილზე ტკეპნით მივდივართ უკან,ვთამაშობთ 90 იანების რაგბს,ჯაჯგუნს,ამ ჯაჯგუნშიც გვიგებენ უკვე.