სრული იგნორირება - საქართველოს ნაკრები არც "8 ერში" ითამაშებს და ისე ექცევიან, თითქოს კეთროვნები იყვნენ!

ვანია, მეტი რაღა დაგჩენიათ რომ თქვენთან თამაშზე უარი ვთქვათ და მერე იძახოთ ქართველებს წაგების შეეშინდათო. ნულზე დაგტოვებთ!

რატომ გგონიათ, რომ მხოლოდ კარგი ტესტებით წინ წავა ნაკრები და განვითარდება? თუ გინდა წელიწადში 10 ჯერ ათამაშე, ან ათივეს წააგებენ, ან კიდე მაქსიმუმ ერთი მოიგონ. ამას იმიტომ კი არ ვწერ, რომ არ ვგულშემატკივრობ ბიჭებს, მაგრამ თავს ზემოთ ძალა არაა. საჭიროა მეტად განვითარება შიდა ჩემპიონატის, უკეთესი ინფრასტრუქტურა, უკეთესი სკოლა პატარა რაგბისტებისთვის, საჭიროა მხოლოდ ძალისმიერ თამაშს შევეშვათ, მეტი ტექნიკა და სისწრაფეა საჭირო. მარტო ითამაშ ითამაშეს ძახილით ეგ არ მოვა. სისტემური მიდგომაა საჭირო. მაგრამ ეგ არ იქნება კარგა ხანს, ამიტომ უნდა დავჯერდეთ იმას რაც არის.. სამწუხაროდ.

მეგობარო,მართალი ხარ იმაში რომ ჩვენ გვჭირდება მსგავსი ტურნირები განვითარებისთვის.მოდი მე და შენ ჩამოვაყალიბოთ ტურნირი და პატრიოტული მოსაზრებებით საქართველო მოვიწვიოთ.სხვები ამას არ იზამენ.მათთვის მთავარია კომერცია,რასაც საქართველო ვერ გაქაჩავს.მეორე ადგილზეა სპორტული მხარე,სადაც ასევე შანსი არ გვაქვს.იტალიაც,იაპონიაც და ფიჯიც ძალიან გვჯობიან ამაშიც.სულ არ აინტერესებთ ჩვენი განვითარება-არგანვითარება.მეტსაც ვიტყვი-ყელში ვყავართ გაჩხერილი და ერთი სული აქვთ როდის წავიფორხილებთ ერთა თასზე,რომ მეტი არგუმენტი დაგვანახონ ჩვენი ამბიციის საპასუხოდ.სამწუხაროდ დღევანდელობა ასეთია

ემირ, მოდი ერთი წუთით წარმოიდგინე, დაგვიშვეს "8" ერში (თუნდაც 1 სეზონით) და ჯგუფში 1 თამაში მოვიგეთ (წელიწადში ერთხელ ცოცხიც ისვრისო). საქართველოს ამ 1 წარმატებული თამაშის გამო მთელი "სისტემა" ენგრევათ და არგუმენტი არ რჩებათ "აპარტეიდის" გასამართლებლად.
ყველაფერი ნათელია, მეტი ფული და ძლიერი სპეციალისტები ქართულ საბავშვო რაგბში და 8-10 წელიწადში სხვა დონეზე ვიქნებით!

გაგა, ამ ლოგიკით იტალიის ადგილი "8" ერში არაა. ისეთ დღეში ჩააგდებენ ამ ტურნირზე, პარისეს ცრემლებიც არ უშველით!

იაპონიის ნაკრებში რამდენი უცხოტომელი უცხოტომელი თამაშობს ხომ არ მომაგონებთ?...ეგრე ჩვენც მოგვცა 2-3 ახალზელანდიელი ხაზში და მერე ვნახოთ იაპონიას რას უზავენ. საკუთარი როგორ არ გაიზარდა აქამდე ეს მიკვირს. ვიცით რაშიც გვიჭირს და იმასაც თავი ვერ მოვაბით. ბავშვობიდან უნდა შეითვისონ ანბანი სწორად და მერე "მიაწექის" იმედზე კი არ ვიქნებით, არამედ ლამაზი თამაში გამოუვათ. ჯაჯგურში კი ვართ მაგრები, მაგრამ შეგვისწავლეს, ყველა თავისებური გეგმით გვებრძვის და ლამის გვაჯობეს...მათ ისწავლეს როგორ მოგვერიონ და ჩვენ?...ბევრი ჰეიგს აბრალებს. ჩამოყალიბებულ მორაგბეს ვერ ჩამოუყალიბებ იმას, რაც ბავშვობაში და ჭაბუკობაში ვერ ასწავლეს. ჰეიგმა რაც აითვისეს ასწავლა და ნაკრებსაც დაეტყო, ეპიზოდებში საუცხოო რაგბისაც აჩვენებდნენ. სწორედ ესაა, რომ ბობოლებს მსგავსი თამაშში ათეულამდე გამოსდით, ჩვენებს კი მაქსიმომ ორჯერ. ბაბუაჩემი იტყოდა "კლასი ბიძია კლასი". რაგბის სკოლებში მორაგბეებს ბავშვობის ასაკიდან ახალზელანდიელი ან სამხრეთაფრიკელი მწვრთნელები რომ ჰყავდნენ ცოტა ხანში ჯეჯილიც აყვავდება და მალე ნაყოფსაც გამოიღებს. სულ არაა საჭირო ცნობილი სპეციალისტები. ვეტერანი მორაგბეებიც მშვენივრად გაუძღვებიან. ძნელია პოვნა? რა სცადეს უკვე? დროს ნუ ვკარგავთ და სულ "დაგვჩაგრეს" კომპლექსი ნუ გვაქვს...