[ვაჟა სიმონიშვილის ბლოგი] გამცილებლები

გამცილებლები ვართ. მატარებლის გამცილებლები. მგზავრებს ვაგონში ვხვდებით, თბილად ვიღებთ, საკუთარ ადგილს ვუჩენთ, ჩასვლისას კი კართან მივაცილებთ, წარმატებებს ვუსურვებთ და ვემშვიდობებით. ზოგი ევროპის ჩემპიონატზე ჩადის, ზოგიც - მსოფლიოზე. ჩვენ კი, მესამე ათწლეულია, ვდგავართ ვაგონის კართან და ნაძალადევი ღიმილით ხელს ვუქნევთ.

ამასობაში დაიჭექებს მატარებლის საყვირი, ხის ტარზე მიმაგრებულ ყვითელ დროშას ავწევთ, იმის ნიშნად, რომ ვაგონი წესრიგშია და მზადაა გასასვლელად. თუ წინა გაჩერება ევროპა იყო, შემდეგი მსოფლიოა.

შეიძლებოდა ზედა ორი აბზაცის შემდეგაც შემეწყვიტა წერა, გულისტკივილი მოკლედ, ზოგადად ვთქვი. მაგრამ სწორედ ამ ზოგადმა კონკრეტული მაგალითები ამოატივტივა გონებაში. თქვენს გონებაში არა?

თავს ბედნიერად ვთვლი, რომ მიმგზავრია ყველა ტიპის მატარებლით, ბრიუსელი-ლილის "ელვიდან" დაწყებული, თბილისი-ნიქოზის მინებჩამტვრეულით დამთავრებული.

მაგრამ, ბედნიერი სულაც არ ვარ საქართველოს საფეხბურთო ნაკრების შედეგებით. ბავშვობიდან ვქომაგობ და ყველა წაგებას განვიცდი. რაოდენ დიდი სხვაობითაც უნდა ვაგებდეთ, მაინც ბოლომდე ვუყურებ თამაშს.

გულდასაწყვეტია, რომ სტაჟიანი გამცილებლებივით სულ ვაგონში ვართ და ერთხელაც არ დაგვიდგამს ფეხი მიწაზე. არადა, რაც დამოუკიდებლად ფეხბურთის თამაში დავიწყეთ, უამრავი გაჩერება გამოვიარეთ: ინგლისი, საფრანგეთი, ბელგია-ჰოლანდია, იაპონია-კორეა, პორტუგალია, გერმანია, ავსტრია-შვეიცარია, სამხრეთი აფრიკა, პოლონეთი-უკრაინა, ბრაზილია და ისევ საფრანგეთი...

არსად ჩავსულვართ. მხოლოდ ვაცილებთ. აგერ, მივაცილეთ სერბეთიც, თითქმის - უელსიც: თბილისიდან ოქროს 3 ქულა გავატანეთ, მაგრამ... ვაგონიდან ჩასვლისას ფეხი დაუცდა, შინ ირლანდიასთან წააგო და მსოფლიოს ჩემპიონატს მიღმა დარჩა.

კიდევ რამდენი ასეთი მაგალითი გვაქვს... მახსენდება, ერთხელ ოზურგეთის ღამის მატარებელში ავედი. 90-იანი წლები იყო და ბილეთის აღებას გამცილებლისთვის გადახდა სჯობდა. უფრო იაფად გამოხვიდოდი. ავედი და გამცილებელი ქალი დამხვდა, სტაჟიანი უნდა ყოფილიყო, ადგილები არ არისო და თავის ოთახში შემიკედლა. ყავაც შემომთავაზა... მისი პატივისცემა 20 წლის შემდეგაც არ დამვიწყებია.

...არც მოლდოვასა და ყაზახეთს დაავიწყდებათ საქართველოს ნაკრების პატივისცემა. მათ ხომ ისტორიაში პირველი ქულები ჩვენთან აიღეს.

მწარედ გასახსენებელიც მაქვს. სწორედ იმ დროს, ბილეთის ყიდვას - გამცილებლისთვის რომ სჯობდა ფულის მიცემა.

ბათუმის მატარებლით მოკლე მანძილზე მივემგზავრებოდი. ტრადიციულად, მშვიდად ავედი და... გამცილებელმა - არაო. მშვიდადვე გამოვბრუნდი და სიგარეტის ბოლით დაბურულ ფოიეში დავდექი. ქსანს რომ მივუახლოვდით, გამცილებელი ორ გაბერილ მილიციელთან ერთად გამოვიდა, მატარებელი რომ გაჩერდა და კარი გაიღო, სამართალდამცავები მორაგბეებივით მომაწვნენ და ჩამომსვეს. ჩამომაგდეს!

არც საქართველოს ნაკრებია ყველასთვის კეთილი გამცილებელი. ხომ გახსოვთ, 2007 წელს თბილისში რა დღე დააწია შოტლანდიას - 2:0 მოუგო და ავსტრია-შვეიცარიისკენ მიმავალი მატარებლიდან ჩამოაგდო.

...ბრიუსელიდან საფრანგეთის ქალაქ ლილში მივემგზავრებოდი. მატარებლის ბილეთზე 13:01 საათი ეწერა. ცოტა კი გამიკვირდა, ეს ერთი წუთი რაღაა-მეთქი, მაგრამ ეგ ყოფილა, რაც ყოფილა. რკინიგზის სადგურში მატარებლები გერმანიის ნაკრების ფეხბურთელების სისწრაფით დაქროდნენ. ათწუთიან მონაკვეთში ხუთმა ჩამიქროლა, კიდევ კარგი, ერთი გულისხმიერი, თმებგაბურძგნილი აფრიკელი შემხვდა. რომ მიხვდა, ასეთ რიტმს მიჩვეული არ ვიყავი, ბილეთზე მიმითითა - აი, ზუსტად 13:01-ზე რომ შემოვა იმ მატარებელში ჩაჯექიო. მართლა 01-ზე მოვიდა!..

ფეხბურთშიც ასეა, თუ წამის მეასედში არ მიასწარი, გერმანელი კი არა, უელსელი ლოურენსი ელვასავით ჩაგიქროლებს და დარჩები... უქულოდ.

ასეთ სიტუაციაში, ყურებჩამოყრილს რომ გნახავს, უეფა შენნაირ ჩამორჩენილებთან ერთად ფარღალალა ვაგონში გიკრავს თავს - ისეთში, 90-იან წლებში რომ დადიოდა, ფანჯრებს მინები რომ არ ჰქონდა, საათობით იგვიანებდა... ანდორელი ბურბუშელას ჩამოატარებს, სანმარინოელი - ნუგას, მალტელი - გამოყვანილ თევზს...

მომავალი შესარჩევი ციკლიდან ასეთი ვაგონიც გვეყოლება, D ლიგა ერქმევა და მასში ევროპის ყველაზე სუსტი 16 ნაკრები ითამაშებს. უეფამ შესარჩევი ეტაპის სისტემა შეცვალა და ერთა ლიგა დაამატა. სხვადასხვა ხარისხის გუნდები ოთხ ლიგაში ერთად მოიყრიან თავს. საქართველო ბოლო, D დონეზე აღმოჩნდა.

მსგავს, დაბალი კლასის, მოკლე მანძილზე მიმავალ მატარებლებს 90-იანებში გამცილებლები არ ჰყავდათ, შესაბამისად, ვერც ჩვენ ვიქნებით "პრავადნიკები", თუმცა სხვებთან შედარებით მდიდარი საფეხბურთო ისტორია გვაქვს და ღირსეულადაც უნდა მოვიქცეთ. თბილისი-ნიქოზის უფანჯრო მატარებელში ასეთი ხალხიც ბევრი იყო, მდიდარი წარსულის მქონე, ოღონდ, აწმყოში გაღატაკებული.

ერთ ზამთარს მინებჩამსხვრეულ მატარებელში გვარიან ჩხუბსაც შევესწარი: ერთმა დაიძახა - ამა და ამ რაიონელებს გვცემენო და უნდა გენახათ, როგორ წამოიშალა ხალხი. მატარებელი უახლოეს ბაქანს რომ მიადგა, ზოგი თვალჩალურჯებული ჩამოვიდა, ზოგს ფეხსაცმელი არ ეცვა, ზოგს საკუთარი მაისური მხარზე ჰქონდა გადაკიდებული, აღარაფრად ვარგოდა...

...ერთა ლიგის მატჩები რომ დასრულდება, შესაძლოა, აღარც ბუცი გვეცვას, მაისურიც შემოგვეხეს, მაგრამ მთავარია, ვაგონიდან პირველები ჩამოვიდეთ. D ლიგიდან ევროპის 2020 წლის ჩემპიონატზე ხომ ერთადერთი გუნდი გადის...

თბილისი-ნიქოზი

ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"