რომანტიზმი კარგია, მაგრამ უკეთესი ხვიჩა და 3 ქულა გვჭირდება

გაორებული გრძნობა დამრჩა თურქეთთან საქართველოს ნაკრების მატჩის შემდეგ: პირველი - სიამაყისა, რომ ჩვენმა გუნდმა ბოლომდე იბრძოლა და საყოველთაო მოწონება დაიმსახურა; მეორე კი უქულოდ დარჩენაა, რამაც ჯგუფიდან გასვლის შანსები შეგვიმცირა. თუმცა იქნებ მაინც მოახერხონ „ჯვაროსნებმა“ პლეი-ოფში გაღწევა და გულშემატკივრების გახარება.

ადრე გამოქვეყნებულ სტატიაში აღვნიშნე, რომ ევრო 2024-ზე სანიოლის კრებულს შეუძლია თავისუფლად, ყოველგვარი წნეხის გარეშე იასპარეზოს, რამეთუ მარცხის შემთხვევაში განსაკუთრებულად არ გააკრიტიკებენ, თუმცა მათგან უკვე მეტის მოლოდინია, ხოლო უშუალოდ მატჩის მიმოხილვის დასაწყისში ხაზი გავუსვი იმას, რომ ძალიან დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა იმას, თუ როგორ გაუმკლავდებოდა ჩვენი გუნდი სასტარტო მღელვარებას და მატჩის როგორი დებიუტი ექნებოდა. სხვა სხვის ომში ბრძენიაო და ადვილია ფეხბურთელების განსჯა, რომლებსაც გამოუცდელობის გამო თავიდან ნერვიულობა დაეტყოთ. შეხვედრის დასაწყისი ვერ გამოუვიდათ კარგი: მეტოქეს პირველ 25 წუთში ბურთის ფლობა 70% ჰქონდა და როდესაც ამდენი ხანი დაცვაში დგახარ, ადრე თუ გვიან გოლს გაუშვებ. ჯერ აიჰანის დარტყმული ბურთი მამარდაშვილის კარის ძელს მოხვდა, შემდეგ კი მიულდურმა და ილდიზმა ორწუთიან ინტერვალში ორი გოლი გაგვიტანეს, რომელთაგან მეორე თამაშგარეს გამო არ ჩაითვალა. ერთი სიტყვით, სანიოლის კრებულმა სასტარტო მღელვარებას ვერ გაუძლო და გლაზგოში შოტლანდიასთან წაგებული შეხვედრა (0:2) გამახსენდა, სადაც ანალოგიური პრობლემა შეგვექმნა. ვერ ვიტყვი, რომ ეს ერთგვარი შიშია, მაგრამ რეიტინგით უფრო მაღალ საფეხურზე მდგომ მოწინაღმდეგეებთან სტუმრად თამაშისას რაღაც კომპლექსი ჩამოყალიბდა.

თურქეთმა ჩვენთან დაპირისპირებამდე ხუთიდან სამი მატჩი წააგო და ორი ფრედ დაასრულა, მაგრამ ევროპის ჩემპიონატის შესარჩევ ეტაპზე, სადაც D ჯგუფში მისი ერთ-ერთი მეტოქე ხორვატია იყო, პირველი ადგილი დაიკავა, ხოლო საქართველოს ნაკრები ხუთგუნდიან ჯგუფში მეოთხე პოზიციაზე გავიდა. ჩვენს თამაშზე, რა თქმა უნდა, იმანაც იმოქმედა, რომ სტადიონზე მოწინააღმდეგეს გაცილებით მეტი ქომაგი ჰყავდა (გერმანიაში თურქეთის 1.3 მილიონი მოქალაქე ცხოვრობს, ეთნიკური თურქი კი იქ გაცილებით მეტია). ამიტომ ითვლება, რომ ისინი ევრო 2024-ზე, ფაქტობრივად, სახლში გამოდიან, ხოლო ჩვენს გუნდს გასვლაზე მოუწია თამაში.

ძალიან იმოქმედა კიტეიშვილის არყოფნამაც, თუმცა ყოველთვის ყველა ფეხბურთელი ვერ იქნება მწყობრში და ეს იმაზე მიუთითებს, რომ სანიოლს შემადგენლობის მხრივ დიდი სიღრმე არ გააჩნია. საბედნიეროდ, ადრე შეტევაში თუ მარტო კვარაცხელიაზე ვიყავით დამოკიდებული, ახლა რამდენიმე წამყვანი ფეხბურთელი გვყავს. მაინც მოახერხა მიქაუტაძემ ანგარიშის გათანაბრება და იქვე დუბლის შესრულების შანსი ვერ გამოიყენა. პირველი ტაიმის დასასრული ჩვენი იყო, ვიზავი საკუთარ კარს მოვაჯაჭვეთ. წესით, ასევე უნდა გაგვეგრძელებინა, მაგრამ მეორე ტაიმის დასაწყისშიც დაცვაში ჩავჯექით. ჩავჯექით და მეორე გოლიც მივიღეთ. ბოლოს საქართველოს ნაკრები შტურმზე გადავიდა, დიდებულად მოთამაშე ქოჩორაშვილმა ბურთი ხარიხას გაარტყა, კაშიამ - ძელს, მეტოქის საჯარიმოში მამარდაშვილის ჩასვლას სწრაფი კონტრშეტევისას აქტიუროღლუს გოლი მოჰყვა და წავაგეთ. ემოციები და აზარტი ყოველთვის არაა საუკეთესო მოკავშირე და არაა გამორიცხული, მესამე გაშვებულმა გოლმა საბოლოოდ ცუდი სამსახური გაგვიწიოს. ალთუნაშვილის შეცვლაზე შეყვანა, შესაძლოა, სწორედ მამარდაშვილის შეტევაში ჩართვის განზრახვით იყო ნაკარნახევი, რამაც უარყოფითი შედეგი გამოიღო, მაგრამ ანგარიში რომ გაგვეთანაბრებინა და ლოგიკური ფრისთვის მიგვეღწია, ყველა სანიოლის გამართლებულ რისკზე და ბრძნულ გადაწყვეტილებაზე დაიწყებდა საუბარს.

სანიოლს, ალბათ, შეეძლო უკეთესი სასტარტო შემადგენლობის დაყენება და ცვლილებების უფრო ადრე განხორციელება, მაგრამ ეს მისი პრეროგატივაა. ნამატჩევს თურქეთის ნაკრების თავკაცმა მონტელამ განაცხადა, რომ საქართველო ფიზიკურად ძლიერი, კარგად ორგანიზებული გუნდია, იცის თავისი ძლიერი და სუსტი მხარეები და შესაბამისად თამაშობს. მან კარგად გათვალა ყველაფერი, სწორი სტრატეგია და ტაქტიკა აირჩია და შედეგსაც მიაღწია. მოკლედ, სანიოლს პირადი დუელი მოუგო. გაუმართლა კიდეც.

ბუნებრივია, მეტს ველოდით კვარაცხელიასგან, რომელსაც საუკეთესო მატჩი არ ჰქონდა და მასზე აშკარად იმოქმედა სატრანსფერო ამბებმა. თუ გახსოვთ, „რუბინის“ ყოფილი მწვრთნელი სლუცკი ამბობდა, რომ ხვიჩა ემოციურია და ნერვიულობისას ხარისხს კარგავს. ალბათ, დროა, „კვარამ“ ემოციების მართვა ისწავლოს და დარწმუნებული ვარ, ისევ ძველებურად გაგვახარებს. ისე, ბოლოს შექმნილი მომენტების უმეტესობა მის აქტიურ მოქმედებებს მოჰყვა.