საქართველოს ფეხბურთელთა ნაკრები ალბანეთს ამხანაგურად რომ ეთამაშებოდა, სწორედ მაშინ ჩვენი თანაჯგუფელი ირლანდია ბოსნიას უგებდა და ევროპის ჩემპიონატის საგზურს ინაღდებდა. გახსოვთ ირლანდიასთან დაპირისპირებები: თბილისში 1:2 წავაგეთ, მეორე გოლი ბოლო წუთებზე გავუშვით, არადა, ფრეს ნამდვილად ვიმსახურებდით. მეორე მატჩი ირლანდიაშიც ფრედ რომ დასრულებულიყო, ალბათ, არც ირლანდიელები იტყოდნენ, უსამართლო შედეგიაო, 0:1 კი წავაგეთ. იმსახურებდა თუ არა, შემთხვევითი გოლი და მსგავსი გამოთქმები ფეხბურთს არ უყვარს, მისთვის მთავარია ტაბლო - ირლანდიამ ორივე მატჩში დაგვამარცხა და ჯგუფში მესამე ადგილზე გავიდა. გადათამაშებაში კი ბოსნიას აჯობა. თუკი ირლანდიას თანაბრად
შეიძლებოდა, რაღაც რომ არ დაგვკლებოდა...
კარგი, ირლანდიას თავი დავანებოთ, ალბანეთი ხომ თითქმის დამარცხებული გვყავდა მისსავე მოედანზე? ეს ის ალბანეთი იყო, რომელმაც შესარჩევში ჯგუფური ეტაპის დასრულებამდე ერთი ტურით ადრე გაინაღდა ევრო-2016-ზე თამაში. 87-ე წუთამდე ალბანეთს 2:0-ს ვუგებდით, მაგრამ მატჩი 2:2 დასრულდა.
აკი ვთქვით, რაღაცა გვაკლიაო. რა? - მარილი! მხოლოდ მარილი არა, სიცხარეც, სინოყიერეც, გაფორმებაც, შამფურიც...
შამფური რა შუაშიაო? - იკითხავთ. შუაში კი არა, თავშია - ქართული დაცვა ერთ ცეცხლგამძლე შამფურზე გამწკრივებული მწვადივით უნდა იყოს, მსოფლიოს ნაკრებსაც რომ ვეთამაშებოდეთ და მწარე მექსიკურმა ჩილიმ შემოგვიტიოს, მწყობრი არ უნდა დაირღვეს.
ალბანეთთან მატჩის ბოლო წუთებზე კი მანამდე შამფურზე აკინძული მწვადი კარგად იცავდა საჯარიმოს მისადგომებს, მოგების გემრიელი სურნელიც დატრიალდა, მაგრამ ბოლო წუთებზე ალბანელებმა თონის პურით მწვადის ნაჭრები სათითაოდ ჩამოაცალეს შამფურს...
11 ნოემბრის შემდეგ პურის ხსენებაზე ესტონელი პურიე მიდგას თვალწინ, თავისი ფინტითა და გოლით. ალბათ, კარგა ხანს მემახსოვრება...
ჩვენს ნაკრებს არ მოუხდებოდა ერთი ძვალმსხვილი ხაშლამა საყრდენ ნახევარმცველად? ან მოედნის ცენტრში მოტრიალე კარგად შეზავებულ ლობიოს რომელი მეტოქე აჯობებს? - რომ დადგება ბურჯად, აბა, თუ კაცი ხარ, გასცდი.
ბოლო დროს ძვალმსხვილი და ღონიერი მოთამაშეები რაგბისკენ მიისწრაფვიან. ეს პრობლემა ნამდვილად არ არის, საქართველოში ძვალმსხვილ ხალხს რა დალევს?! მათ, უბრალოდ, მიკვლევა და სწორი მიმართულებით ვარჯიში სჭირდებათ. რაგბიში ეუბნებიან: მობრძანდით, ივარჯიშეთ, "კაპიკს" არ გადაგახდევინებთო, ფეხბურთში?..
ჩვენი სუფრის ნახევარდაცვას ელარჯიც აკლია, კარგი, ელასტიკური, მოქნილი ელარჯი, რომელიც მეტოქეებს ქინქლაძესავით აუვლის გვერდს, საჯარიმოში შესრიალდება ან საგოლე პასებით მოამარაგებს პარტნიორებს. დიდი ხანია, გემრიელი, შებოლილი სულგუნით შეზავებული ელარჯი არ მინახავს, დაგემოვნებაზე აღარაფერს ვამბობ.
2006 წელს "ლევსკი"-"სიონის" საჩემპიონთალიგო (ჯგუფური ეტაპი არა, საკვალიფიკაციო იყო) მატჩისას ბულგარეთში გახლდით. ჟურნალისტი ტოდორ იანკიევი გავიცანი, რომელმაც ისტორიაზე საუბრისას საგულისხმო რამ მითხრა: 80-იანი წლების ევროპის საუკეთესო თავდამსხმელთა სამეულში თამამად შევიყვანდი რამაზ შენგელიასო... თბილისის "დინამოს" თავდამსხმელი გემრიელ ფეხბურთს თამაშობდა და მთელი მსოფლიო იცნობდა.
ტოდორმა ხინკალიც მიხსენა... ვისაც საქართველოსთან შეხება ჰქონია, ხინკლის გემოც ეცოდინება. სწორედ ასეთი ცნობადი სახე სჭირდება საქართველოს ნაკრებს თავდასხმაში. ცნობადი კი მაშინ იქნება, მაღალი დონის ფეხბურთს რომ ითამაშებს და ტოპ-გუნდში გაირჯება. თუკი მხითარიანი თამაშობს "ბორუსიაში"?
თავდასხმის დუეტი: ხინკალი-ჩურჩხელა, როგორია? აგერ, შვედმა ჩურჩხელამ, ზლატან იბრაჰიმოვიჩმა თავისი გუნდი ევროპის ჩემპიონატზე გაიყვანა. საქართველოს კალათბურთელთა ნაკრებში 210 სმ სიმაღლის მოთამაშეები იმდენი გვყავს, ნიკა ცქიტიშვილი (215) ევრობასკეტს მიღმა დარჩა. ფეხბურთში კი ვერა და ვერ გაიზარდა ერთი კარგი ორმეტრიანი თავდამსხმელი...
დროა, პუბლიკაციას თვალი ზემოთ ავაყოლოთ. რამდენ მადისაღმძვრელ სიტყვას ვნახავთ! მათ კი დახარისხება სჭირდება. აი, საქართველოს გურმანთა ნაკრებიც:
მეკარე: ლორი.
დაცვა: ოთხი ნაჭერი მწვადი (შამფურზე მწყობრად ჩამწკრივებული).
ნახევარდაცვა: ხაშლამა, ელარჯი, ხაჭაპური, ლობიო.
თავდასხმა: ჩურჩხელა, ხინკალი.
სათადარიგოები: ყაურმა, ბოზბაში, ჩიხირთმა, საცივი, კუბდარი.
საინტერესო სანახავი იქნება ნაკრების მწვრთნელი შეცვლის განხორციელების წინ: უთუოდ ბევრი ფიქრი დასჭირდება, ვიდრე გადაწყვეტს, მოედანზე ბოზბაში შეუშვას თუ ჩიხირთმა.
თუმცა გადაწყვეტილება მწვრთნელის გემოვნებაზე იქნება დამოკიდებული. კახელ სპეციალისტს მოედნიდან ხაშლამას ვერ გამოაყვანინებთ, მეგრელი დამრიგებლის ნაკრები კი ასეთი იქნება:
მეკარე: სულგუნი.
დაცვა: ღომი, ელარჯი, გებჟალია, ჯურჯალი, კვალამკვარი.
ნახევარდაცვა: საცივი, ინდაური, მეგრული ხაჭაპური.
თავდასხმა: აჯიკა, საწებელი.
"მეგრული ხაჭაპური" ორი არ გეგონოთ, ერთი ფეხბურთელია, როგორც დავიდ ლუისი.
საქართველოს ნაკრებს დავუბრუნდეთ. როგორ ფიქრობთ, ასეთ გუნდს რომელი მეტოქე დაამარცხებს? რუსეთი? ირლანდია? ვერცერთი! იტალიური დაცვით გაძლიერებული მსოფლიო ნაკრები კი გაუწევდა სერიოზულ წინააღმდეგობას:
მეკარე: სოსისი (გერმანია)
მცველები: პიცა (იტალია), ლაძანია (იტალია), პასტა (იტალია).
ნახევარმცველები: ბიგმაკი (აშშ), ბორშჩი (უკრაინა), კრევეტები (საფრანგეთი), გასპაჩო (ესპანეთი), გულიაში (უნგრეთი).
თავდასხმა: კარტოფილი (მექსიკა), ჩილი (მექსიკა)
სათადარიგოები: ზეთისხილი (საბერძნეთი), ბურეკი (ბოსნია), ფუფუ (კამერუნი), ბრინჯი (ჩინეთი), ყველი (შვეიცარია).
ბურთად რუსული "კალაბოკი" გამოგვადგებოდა... რამდენჯერ შევაგორებდით "კალაბოკს" მეკარე სოსისის კარში!
ბოლოს, ამაყ, ქართულ რეალობას მივადექით: სმა-ჭამაში ბადალი არ გვყავს, მსოფლიოს კი არა, გალაქტიკის ჩემპიონები ვართ.
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
რას ვერჩოდი ჩემ თავს ა:))